14/12/2023
Αφήνεις την ψυχή σου ν’ ακολουθήσει την ακτίνα
Παιδί μου, δεν ξέρεις ακόμη τι σημαίνουν οι λέξεις: «Τὸν μὴ γνόντα ἁμαρτίαν ὑπὲρ ἡμῶν ἁμαρτίαν ἐποίησεν» (Β΄ Κορ. 5, 21). Ναι, φορτώθηκα τις αμαρτίες σου! Σκέπτεσαι ίσως με φρίκη το σκληρό κακό που έκαμες, είτε πρόσφατα είτε παλαιότερα σ’ αυτό ή σ’ εκείνο το πρόσωπο. Το ξέρεις ότι έχουν υποφέρει εξαιτίας σου και ότι τώρα είναι αδύνατο να διορθώσεις, να άρεις αυτόν τον πόνο. Εγώ αντικαθιστώ τα θύματα αυτά της εγωιστικής σου σκληρότητος. Η προσβολή που τους έκαμες δεν στρέφεται εναντίον τους, αλλ’ εναντίον μου. Κι επάνω στο σταυρό αντικατέστησα ακριβώς εσένα ως ένοχο αυτής της προσβολής. Είμαι το κλειδί της καταστάσεως. Μόνος εγώ μπορώ να την ανοίξω, διότι έχω φορτωθεί επάνω μου και το κακό που έγινε και την αιτία του κακού. Σε μένα αναπαύονται και η εξιλέωση και η συγγνώμη. Όταν είναι πια πολύ αργά για να διορθώσεις το κακό -από της πλευράς των θυμάτων- ή ακόμη κι όταν μπορείς να το διορθώσεις, ρίξε επάνω μου, μετάθεσε επάνω μου την αμαρτία σου. Ξεντύσου από κάθε κουρέλι προσωπικής δικαιοσύνης. Κρατήσου διά της πίστεως από τη λύτρωση και τη σωτηρία που σου προσφέρω. Έλα σε μένα εντελώς γυμνός, μη προσδοκώντας πλέον παρά μόνο το έλεός μου. Πάψε να ρωτάς: Πώς μπορώ να επανορθώσω; Η επανόρθωση θα έλθει με τη στενότερη ένωσή σου μαζί μου. Θα δικαιωθείς με την πίστη σου σε μένα και όχι με τις επανορθώσεις. Μα δεν μπορείς να προσφέρεις τον εαυτό σου στη ζωντανή πίστη, στην πίστη που σώζει, στη χάρη μου και στη δικαιοσύνη μου -τη μόνη που δικαιώνει- αν δεν θελήσεις να επιτελέσεις και τα αντίστοιχα έργα και να φέρεις τους καρπούς. Εγώ θα κάνω τις επανορθώσεις. Συ όμως θα διορθωθείς, δι’ εμού, μαζί μου και εν εμοί. Για να διορθωθείς, άρχισε με το να ριχθείς στην αγκαλιά μου.
Λυτρωτή μου, πες μου ακόμη πώς φορτώνεσαι, πώς παίρνεις επάνω σου τις αμαρτίες μου;
Ναι, παιδί μου, θέλω να σε καταστήσω πιο προσεκτικό σ’ αυτή τη μυστηριώδη μεταβίβαση. Θα ήθελα να την προσέξουν περισσότεροι άνθρωποι. Πολλοί άνθρωποι δοκιμάζουν μ’ έναν πολύ έντονο τρόπο το σπάσιμο της καρδιάς με το οποίο ρίχνουν στα πόδια μου τις αμαρτίες τους. Πολλοί άνθρωποι επίσης νοιώθουν μ’ έναν πολύ έντονο τρόπο την ειρήνη και την αυθεντία που συνοδεύουν το λόγο μου, όταν αναγγέλλω -όταν η Εκκλησία μου αναγγέλλει: «Ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Ματθ. 9, 2). Αλλά πολύ λίγοι ξέρουν να διακρίνουν την πράξη με την οποία ο Αμνός του Θεού αφαιρεί την αμαρτία και την παίρνει ο ίδιος επάνω του. Σ’ έχω διδάξει ότι είμαι παρών στην αμαρτία σου με μια παρουσία που καταδικάζει και ταυτόχρονα συμπονεί. Αναζητώ στις περιπτώσεις αυτές το βλέμμα σου, τη στροφή σου σε μένα. Εάν μου τα δώσεις, τότε το κέντρο της πράξεως μετατοπίζεται. Η αμαρτία παύει πιά να βρίσκεται στο κέντρο. Όλες οι δυνάμεις αφοπλίζονται, εκμηδενίζονται. Το κέντρο το καταλαμβάνω πλέον εγώ. Σ’ αυτό το δευτερόλεπτο γίνεται επίκαιρο, τωρινό, ό,τι έγινε στο Γολγοθά και στη Γεσθημανή, όταν ανέλαβα εσένα και τούτη τη συγκεκριμένη αμαρτία σου. Η κρίση δεν δημιουργείται πλέον μεταξύ σου και της αμαρτίας. Είναι μεταξύ σου και εμού. Μια ακτίνα κατεβαίνει από την καρδιά μου επάνω σου. Σε τραβά, σε κατακτά. Το βλέμμα σου ανεβαίνει ως εμένα. Αφήνεις την ψυχή σου ν’ ακολουθήσει την ακτίνα…
Lev Gillet, Ιησούς: Ατενίζοντας τον Σωτήρα, μετάφραση Δημήτριος Τρακατέλλης Επίσκοπος Βρεσθένης, Αθήνα, Δόμος, 2001