2/8/2018

Ἵνα ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ ἐν ὑμῖν μείνῃ καὶ ἡ χαρὰ ὑμῶν πληρωθῇ

Ο Ιησούς δεν υπόσχεται την «ευτυχία» ή τις «χαρές», με την ανθρώπινη, εγκόσμια έννοια του όρου. Αναγγέλλει και διακηρύσσει τη μακαριότητα. Στα εβραϊκά, όπως και στα ελληνικά, η λέξη μακαριότης περικλείει μιαν ιδέα θείας ευλογίας, υπερφυσικής χαράς. Τέτοια είναι η χαρά που μεταγγίζει ο Ιησούς. Χαρά που την υπόσχεται στους φτωχούς, τους πράους, τους καθαρούς, τους διωγμένους. Χαρά αντίθετη από τη συνηθισμένη ηδονή των ανθρώπων. Χαρά που θεμελιώνεται στο αναποδογύρισμα όλων των συνηθισμένων αξιών. Η μακαριότης τοποθετείται σ’ ένα επίπεδο που ξεπερνά τον άνθρωπο. Γι’ αυτό και αποτελεί κάτι εντελώς «άλλο» Κάτι που πρέπει ν’ αναζητηθεί και να θεωρηθεί σαν απόλυτα καινούργιο.

Αυτή η μακραιότης είναι στο χέρι μας. Υπάρχει χαρά πιο αστραφτερή, περισσότερο χειροπιαστή από τη γαλήνια χαρά εκείνων που κατέχουν τον Ιησού;

«… Ἵνα ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ ἐν ὑμῖν μείνῃ καὶ ἡ χαρὰ ὑμῶν πληρωθῇ…» (Ιωάν. 15,11). Ἡ χαρὰ ἡ ἐμή, ἡ χαρὰ ὑμῶν: Ανάμεσα στις δυο αυτές χαρές υπάρχει μια σημαντική διαφορά αποχρώσεως. Η χαρά του Ιησού ταυτίζεται με τη θεία ζωή. Είναι απόλυτη. Υφίσταται πάντα κι είναι ολόκληρη. Δεν επιδέχεται αύξηση (όσον αφορά τη θεία φύση του Ιησού. Φυσικά το ζήτημα είναι διαφορετικό με την ανθρώπινη φύση του). Μα η χαρά του μαθητού έχει στην ουσία της τη δυνατότητα αυξήσεως, τελειοποιήσεως. Γίνεται τελεία.

Είναι σωστό να λέμε απλώς ότι ο Ιησούς μιλάει; Θα ήταν πιο σωστό να λέμε ότι, όταν μιλάει, ο Ιησούς φανερώνεται. Τα λόγια του προχωρούν πέρα από τις λέξεις. Καθένα απ’ αυτά αποκαλύπτει το υπέρτατο και πολυαγαπημένο πρόσωπό του.

Ο εραστής του Ιησού, που δέχεται τα λόγια του αγαπημένου Κυρίου, δέχεται μέσα σ’ αυτά μάλλον τον ίδιο τον πολυαγαπημένο Ιησού.

Lev Gillet, Ιησούς: Ατενίζοντας τον Σωτήρα, μετάφραση Δημήτριος Τρακατέλλης Επίσκοπος Βρεσθένης, Αθήνα, Δόμος, 2001