11/11/2021
Μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ…
«Μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ…» (Ματθ. 11, 29). Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον Ιησού, αν δεν τον μάθουμε. Να τον μάθουμε: ημέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα, λίγο λίγο. Προσπάθεια υποταγής και επιμονής. Προϋποθέτει την καθημερινή οικειότητα με τον Ιησού. Απαιτεί να είμαστε κοντά του, να τον ακούμε. «…Ἀπ᾿ ἐμοῦ…». Ο Λυτρωτής ποθεί αυτή την άμεση, προσωπική κι εσωτερική σχέση με την κάθε ψυχή. Οι άλλοι μπορεί να μας προετοιμάζουν στην αποδοχή του μηνύματός του, να μας το επαναλαμβάνουν με επιτυχία. Μα δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά μόνο να μας το επαναλαμβάνουν. Ενώ Εκείνος… Εκείνος είναι ο μοναδικός Διδάσκαλος. Στο πρόσωπό του η διδασκαλία του αναβλύζει από την ίδια την πρώτη της πηγή. Εδώ η διδασκαλία γίνεται ένα, ταυτίζεται με το διδάσκοντα. Η αληθινή αποδοχή του μηνύματος του Ιησού συμπίπτει με την ανακάλυψη του προσώπου του. Ο Ιησούς θέλει να μας αποκαλύψει τον εαυτό του. Αλλά τι ακριβώς επιθυμεί να μάθουμε σχετικά με τον εαυτό του; Ω! κάτι πολύ απλό, πολύ σύντομο. Κάτι που μπορεί να το παρακολουθήσει κι ο τελευταίος άνθρωπος: «…ὅτι πρᾶός ἐστι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11, 29). Να τι θέλει να ξέρουμε σαν πρώτο στοιχείο. Είναι μικρό πράγμα; Κάθε άλλο. Πίσω από τις λέξεις αυτές θα μπορούσαμε ν’ ανακαλύψουμε τη Βηθλεέμ και το Γολγοθά.
Για να μας απορροφήσει όμως η προσπάθεια της γνωριμίας του Ιησού απαιτείται αρκετή ανιδιοτέλεια και ένα είδος ιερής αντικειμενικότητος. Αυτή η γνωριμία πρέπει ν’ αποτελεί το ύψιστο ενδιαφέρον της ζωής μας. Συνεπώς πρέπει να μην αφήσουμε την απασχόληση με τον εαυτό μας – ακόμη και την καθαρώς πνευματική- να πάρει την πρώτη θέση του ενδιαφέροντός μας. Αυτά που μαθαίνουμε από τον Ιησού για τον ίδιο τον Ιησού πρέπει να μας είναι πιο πολύτιμα και πιο επιθυμητά απ’ αυτά που μαθαίνουμε για τον ίδιο τον εαυτό μας. Διότι η μορφή του Κυρίου μας βοηθεί αυτόματα και άμεσα ν’ αποκτήσουμε συνείδηση και των δικών μας διαστάσεων και της καταστάσεώς μας. Κι από τη Μορφή αυτή απορρέει η δυνατότης -κάτι παραπάνω: η δραστική δύναμη- της μεταμορφώσεώς μας. Μα η γνώση του προσώπου του Κυρίου δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει λόγω των αποτελεσμάτων της στον εαυτό μας. Εκείνο που πρέπει να μας γοητεύει και να μας αιχμαλωτίζει είναι προ παντός η εσωτερική, η απέραντη ομορφιά του προσώπου του.
«Τοσοῦτον χρόνον μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι καὶ οὐκ ἔγνωκάς με, Φίλιππε;» (Ιωάν. 14, 9). Παιδί μου, και μαζί σου επίσης είμαι τόσα χρόνια! Όμως σε πολλές περιπτώσεις παραμένω για σένα ένας άγνωστος. Αυτό που ξέρεις για μένα είναι ένα τίποτε σε σύγκριση μ’ αυτό που σου μένει να μάθεις. Θέλεις ν’ αφιερώσεις τον καιρό που σου απομένει για να με γνωρίσεις;
Γνώσις του Χριστού: «Αὕτη ἐστὶν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστὸν» (Ιωάν. 17, 3). Δεν φθάνει να πούμε ότι η γνώσις του Ιησού θα πραγματοποιηθεί στην αιώνιο ζωή, αλλ’ ότι είναι η αιώνιος ζωή. Σ’ αυτό συνίσταται η αιωνιότης. Επομένως, η αιώνιος ζωή αρχίζει απ’ εδώ. Η γνώσις του Ιησού είναι η γέφυρα που ενώνει το χρόνο με την αιωνιότητα.
«Ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ὃν ἀπέστειλε Ἰησοῦν Χριστὸν» (Ιωάν. 17, 3). Εδώ δεν πρόκειται για δυο αντικείμενα γνώσεω. Διότι μόνο ἐν τῷ Χριστῷ γνωρίζουμε τον Πατέρα του Ιησού και το Πνεύμα του Ιησού. «Ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν Πατέρα» (Ιωάν. 14, 9).
Lev Gillet, Ιησούς: Ατενίζοντας τον Σωτήρα, μετάφραση Δημήτριος Τρακατέλλης Επίσκοπος Βρεσθένης, Αθήνα, Δόμος, 2001