29/6/2023
Η προσευχή είναι σχέση
Λανθασμένα πιστεύουμε ότι η προσευχή πρέπει να γίνεται μονάχα μπροστά στο εικονοστάσι, με λιβάνι και κομποσκοίνι. Σαφέστατα αυτή είναι η κυρίαρχη μορφή και έκφρασή της, αλλά δεν είναι η μόνη. Και τούτο γιατί η προσευχή είναι σχέση, κοινωνία, βαθιά αίσθηση της παρουσίας του Θεού στα πάντα και στους πάντες. Δεν την βρίσκεις, σε βρίσκει, δεν την κατασκευάζεις, γεννιέται μέσα σου ως ψυχική ορμή και άνοιξη.
Όταν αισθανθείς την διάθεση της προσευχής, αυτή την βαθιά κίνηση της καρδιάς σου να μιλήσει μαζί Του, μείνε εκεί, όρθιος, καθιστός, ξαπλωμένος, στο αμάξι, στο γραφείο, στο σπίτι, στον κήπο, στη θάλασσα, όπου τέλος πάντων βρίσκεσαι. Μείνε εκεί, στην αίσθηση της παρουσίας Του και εξάντλησε το είναι σου στην κοινωνία μαζί Του. Όπως λέει και ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ, «κάθε λόγος, κάθε θέση του σώματος, στην οποία ο νους και η καρδιά ενώνονται σε μια ζωή της μνήμης του Θεού, δεν πρέπει να αλλάζει, ωσότου εξαντληθεί ο νους και η καρδιά και το σώμα».
π. Παπαδόπουλος Χαράλαμπος, Ζωή δίχως συνταγές: Σκέψεις χωρίς δίκτυ ασφαλείας…, 11η εκδ., Αθήνα, Αρμός, 2018.