6/9/2022

Η Αγάπη στον Χριστό δεν χορταίνεται

Αγίου Πορφυρίου καυσοκαλυβίτου

Ο Χριστός είναι το άκρως εφετόν, το άκρως επιθυμητόν, δεν υπάρχει ανώτερο. Όλα τα αισθητά έχουν κόρο, αλλά ο Θεός δεν έχει κόρο. Αυτός είναι το παν. Ο Θεός είναι το άκρως εφετόν. Καμιά άλλη χαρά, κανένα άλλο κάλλος, τίποτε δεν μπορεί να παραβγεί με Αυτόν. Τι άλλο από το ανώτατον;

Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι άλλος έρως. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει… Και όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσουμε τον Χριστό, όλες οι αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό.

Μόνο σε ένα σημείο σταματά ο κορεσμός. Όταν ο άνθρωπος ενωθεί με τον Χριστό. Αγαπάει, αγαπάει και όσο αγαπάει, τόσο βλέπει ότι θέλει ακόμη να αγαπήσει. Το βλέπει ότι δεν έχει ενωθεί, δεν έχει δοθεί στην αγάπη του Θεού. Έχει συνεχώς την έφεση, την επιθυμία, τη χαρά. για να κατορθώσει να φθάσει στο άκρως εφετόν, στον Χριστό. Όλο νηστεύει και όλο κάνει μετάνοιες και όλο προσεύχεται και όμως όλο δεν ικανοποιείται. Δεν το καταλαβαίνει ότι έφθασε ήδη σε αυτή την αγάπη. Αυτό που επιθυμεί δεν το νιώθει ότι τον γέμισε, ότι το πήρε, ότι το αισθάνεται, ότι το ζει. Αυτόν τον θείο έρωτα, αυτή τη θεία αγάπη λαχταρούν και ποθούν όλοι οι ασκητές. Μεθούν με τη θεία μέθη. Με αυτή τη θεία μέθη το μεν σώμα μπορεί να γηράσκει, να παρέρχεται, το πνεύμα όμως νεάζει και ανθεί.

Αυτή η αγάπη και αυτός ο ενθουσιασμός σε φέρνει και στο μαρτύριο ακόμη. Σε κάνει να θυσιάζεσαι, να μη λογαριάζεις τίποτε. Να φεύγεις μακριά, στο σπήλαια και στις οπές της γης. Αυτή τη θεία τρέλα είχε και ο άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης, ο Άγιος που με ενέπνευσε. Από τη θεία τρέλα ξεκινώντας οι Άγιοι και οι Μάρτυρες, δεν δίσταζαν σε τίποτε, έτρεχαν στο μαρτύριο με χαρά και ενθουσιασμό. Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο. Όποιος αγαπάει περισσότερο, δίνει περισσότερο, και όποιος αγαπάει πάρα πολύ, τι έχει αντάξιο να δώσει; Δίνει τον εαυτό του.

Εξαιτίας αυτής της αγάπης τους προς τον Χριστό, οι Άγιοι δεν αισθάνονταν τους πόνους των μαρτυρίων, όσο σκληρά και αν ήταν. Θυμηθείτε τους τρεις Παίδας εν τη καμίνω. Υμνούντες και δοξολογούντες εδροσίζοντο στην κάμινο του πυρός. Θυμηθείτε τον άγιο Δημήτριο, τον άγιο Γεώργιο, την αγία Αικατερίνα, την αγία Βαρβάρα, την αγία Παρασκευή, τους Σαράντα Μάρτυρες μέσα στην παγωμένη λίμνη. «Νέφος Μαρτύρων». όπως λέει ο Απόστολος.[1]

Όλοι αυτοί οι Άγιοι και Μάρτυρες, όπως εδώ στη γη, έτσι και πολύ περισσότερο τώρα στον Ουρανό, υμνούν και δοξάζουν τον Κύριο. Είναι στον Παράδεισο και βλέπουν το πρόσωπο του Θεού «πρόσωπον προς πρόσωπον».[2] Και αυτό είναι το παν. Πώς το λέει στην Ευχαριστία μετά τη Θεία Μετάληψη η πρώτη ευχή: Δεν λέει κάπου. «τῶν καθορώντων τοῦ σοῦ προσώπου τὸ κάλλος τὸ ἄρρητον»; Να ο Παράδεισος! Παράδεισος είναι το να βλέπει κανείς δια παντός το πρόσωπο του Θεού. Είναι ανώτερο από τα λουλούδια και από τα εξωτικά πουλιά και από τα γάργαρα νερά και από τα τριαντάφυλλα και από όλα τα ωραία που υπάρχουν στη γη, απ’ όλες τις μικρές αγάπες.

Είναι μια πανήγυρις. Και το κέντρο όλης της χαράς είναι το πρόσωπο του Χριστού. Τι είναι ακριβώς, δεν μπορούμε στο βάθος να το καταλάβουμε, διότι ο Θεός είναι μυστήριο, είναι σιωπή, είναι άπειρος. Ο Θεός είναι πολύ μυστικός, αλλά υπάρχει παντού. Θεό ζούμε, Θεό αναπνέουμε, αλλά δεν μπορούμε να αισθανθούμε το μεγαλείο Του, την πρόνοιά Του. Συχνά κρύβει τις ενέργειες της Θείας Του Πρόνοιας. Όταν όμως αποκτήσουμε την αγία Ταπείνωση, τότε τα βλέπουμε όλα και όλα τα ζούμε. Ζούμε τον Θεό ολοφάνερα και αισθανόμαστε τα μυστήριά Του. Τότε πια αρχίζουμε να Τον αγαπάμε. Και αυτό είναι κάτι που το ζητάει Εκείνος. Είναι το πρώτο που ζητάει για τη δική μας ευτυχία, όπως λέει: «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. Αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή».[3]

Χριστέ μου είσαι η αγάπη μου!

Δεν σκέφτομαι τον θάνατο. Ό,τι θέλει ο Κύριος. Εγώ θέλω να σκέφτομαι τον Χριστό. Ανοίξτε και σεις τα χέρια σας και ριχτείτε στην αγκαλιά του Χριστού. Τότε ζει μέσα σας. Και όλο νομίζετε ότι δεν Τον αγαπάτε πολύ και θέλετε πιο πολύ να Τον πλησιάσετε και να είστε μαζί Του. Περιφρονείστε τα πάθη, μην ασχολείσθε με τον διάβολο. Στραφείτε στον Χριστό. Για να γίνουν αυτά, χρειάζεται να έλθει η Χάρις. «Ἡ Θεία Χάρις, ἡ πάντοτε τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα».[4]

Συλλογικό, Αγάπης άβυσσος: Πατερικά κείμενα για την θεία και την ανθρώπινη αγάπη, εκδ. Ετοιμασία, Καρέας 2018.

[1] Εβρ. 12, 1.

[2] Α΄ Κορ. 13, 12

[3] Ματθ. 22, 37-8.

[4] Ευχή επί χειροτονία.