13/10/2020

Παράδεισος είναι η αγάπη του Θεού

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος[1]

Παράδεισος είναι η αγάπη του Θεού, όπου εμπεριέχονται όλοι οι μακαρισμοί. Αυτή την αγάπη είχε τροφή ο μακάριος απόστολος Παύλος, και η αγάπη αυτή ήταν υπέρ φύσιν. Γεύτηκε ο Απόστολος, εκεί στον έβδομο ουρανό, το ξύλο της ζωής και έκραξε λέγοντας: «Οφθαλμός δεν είδε και αυτί δεν άκουσε και λογισμός ανθρώπου δεν συνειδητοποίησε όσα ετοίμασε ο Θεός για όσους τον αγαπούν».[2] Από τη γεύση αυτού του ξύλου της αγάπης εμποδίστηκε ο Αδάμ με την προτροπή του διαβόλου.

Το ξύλο της ζωής είναι η αγάπη του Θεού, από την οποία εξέπεσε ο Αδάμ και δεν συνάντησε πλέον στη ζωή του τη χαρά, αλλά εργαζόταν στο εξής και κοπίαζε στη γη που ήταν γεμάτη αγκάθια.

Όσοι στερήθηκαν την αγάπη του Θεού, τρώνε τον άρτο τους με κόπο και με ιδρώτα, έστω και αν πορεύονται την ευθεία οδό. Αυτόν τον άρτο διέταξε ο Θεός τον πρωτόπλαστο Αδάμ να τρώει μετά την έξοδό του από τον Παράδεισο.

Μέχρι να φθάσουμε στην αγάπη, η εργασία μας θα γίνεται στη γη που είναι γεμάτη αγκάθια και μέσα σε δύσβατα μέρη θα σπέρνουμε και θα θερίζουμε. Και έστω και αν ο σπόρος μας είναι τέλειος, συνεχώς θα μας κεντάνε τα αγκάθια. Όσο δε και να αποδειχθούμε δίκαιοι και σώφρονες, με τον ιδρώτα του προσώπου μας θα ζούμε. Αλλά όταν αποκτήσουμε την αγάπη, τότε θα τρεφόμαστε με ουράνιο Άρτο και θα ενδυναμωνόμαστε χωρίς κόπο και μόχθο. Ο ουράνιος Άρτος είναι ο Χριστός, ο Οποίος κατέβηκε από τον Ουρανό και έδωσε ζωή στον κόσμο.

Όποιος απέχτησε την αγάπη, εσθίει κάθε μέρα και ώρα τον Χριστό και γίνεται αθάνατος.[3] Διότι λέει: Αυτός που τρώει από τον άρτο που εγώ θα του δώσω, δεν θα υποστεί θάνατο στον αιώνα.

Μακάριος είναι αυτός ο οποίος τρώει από τον άρτο της αγάπης που είναι ο Ιησούς. Ότι δε εσθίει τον Χριστό, εκείνος που τρώει από τον άρτο της αγάπης, το μαρτυρεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης, λέγοντας: «Ο Θεός είναι αγάπη».[4] Λοιπόν, όποιος ζει μέσα στην αγάπη, καρπούται τη ζωή από τον Θεό και, ενώ ακόμη βρίσκεται στον παρόντα κόσμο, οσφραίνεται από εδώ εκείνο τον αέρα της μέλλουσας ανάστασης.

Η αγάπη είναι η Βασιλεία του Θεού, την οποία υποσχέθηκε ο Κύριος μυστικώς στους Αποστόλους όταν τους είπε ότι θα συμφάγουν στο τραπέζι της Βασιλείας Του. Διότι το «ἐσθίετε καὶ πίνετε ἐν τῇ τραπέζῃ τῆς Βασιλείας μου»,[5] τι άλλο είναι παρά η αγάπη; Πραγματικά, η αγάπη είναι ικανή να τρέφει τον άνθρωπο, αντί για βρώση και πόση. Αυτός είναι ο οίνος που ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου.[6]

Μακάριος είναι όποιος πίνει από αυτόν τον οίνο της αγάπης. Από αυτόν τον οίνο ήπιαν οι άσωτοι και έγιναν ευλαβείς. Ήπιαν οι αμαρτωλοί και λησμόνησαν την οδό της αμαρτίας. Ήπιαν οι μέθυσοι και έγιναν εγκρατείς. Ήπιαν οι πλούσιοι και επιθύμησαν την πτωχεία. Ήπιαν οι φτωχοί και πλούτισαν με την ελπίδα. Ήπιαν οι άρρωστοι και δυνάμωσαν. Ήπιαν οι αμαθείς και έγιναν σοφοί.

Όπως δεν είναι δυνατόν να διαπλεύσει κανείς την απέραντη θάλασσα χωρίς πλοίο, έτσι δεν μπορεί κανείς να φθάσει χωρίς θείο φόβο προς την αγάπη. Τη βρωμερή θάλασσα των αμαρτιών, που βρίσκεται ανάμεσα σε μας και στο νοητό Παράδεισο, μόνο με το καράβι της μετάνοιας μπορεί κανείς να τη διέλθει, που έχει ως κωπηλάτες της εκείνους που κατέχονται από τον θείο φόβο. Αν οι κωπηλάτες αυτοί δεν κυβερνούν σωστά το πλοίο της μετάνοιας, με την οποία διαπερνούμε τη θάλασσα του βίου τούτου, θα καταποντισθούμε στη βρωμερή θάλασσα των παθών.

Η μετάνοια είναι το πλοίο, ο φόβος του Θεού είναι ο κυβερνήτης και η αγάπη είναι το θεϊκό λιμάνι. Ο φόβος λοιπόν μας τοποθετεί στο πλοίο της μετάνοιας, μας διαπερνά μέσα από την βρωμερή θάλασσα των παθών και μας οδηγεί στο θείο λιμάνι που είναι η αγάπη.

Στο λιμάνι της αγάπης φθάνουν όλοι όσοι με μετάνοια κοπιάζουν και υπομένουν τον φόρτο των θλίψεων. Και όταν φθάσουμε στην αγάπη, φθάνουμε στον Θεό. Τότε ο δρόμος μας τελειώνει και διαβαίνουμε στη νήσο, που βρίσκεται απέναντι από τον κόσμο, όπου είναι ο Πατέρας και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, ο Κύριος.

Σε Αυτόν ανήκει η δύναμη και κάθε δόξα. Εκείνος είθε να μας καταστήσει μέσω του θείου φόβου, άξιους της δόξας Του και της αγάπης Του. Αμήν.

Συλλογικό, Αγάπης άβυσσος: Πατερικά κείμενα για την θεία και την ανθρώπινη αγάπη, εκδ. Ετοιμασία, Καρέας 2018.

[1] Ισαάκ Σύρου. Άπαντα τα Ευρεθέντα Ασκητικά, Λόγ. οβ΄, σελ. 282, Έκδοσις Νικηφόρου Θεοτόκη εν Λειψία 1770, επιμέλεια Ιωακείμ Σπετσιέρη, Αθήναι 1895.

[2] Α΄ Κορ. 2, 9.

[3] Ιωάν. 6, 58.

[4] Α΄ Ιωάν. 4, 8.

[5] Λουκά 22, 30.

[6] Ψαλμ. 103, 16.