13/7/2021

Να προσέχετε

1. Κάθε βράδυ έχομε χρέος να εξετάζομε τον εαυτό μας, να βλέπομε, πώς επεράσαμε την ημέρα μας. Και κάθε πρωί πάλι έχομε χρέος να εξετάζομε, πώς επεράσαμε την νύκτα μας. Και αυτό πρέπει να το κάνομε όχι μόνο για το περιορισμένο αυτό χρονικό διάστημα, αλλά παντού και πάντοτε. Ναι, οφείλομε να δίδομε λόγο και για τις αρετές και για τα πάθη μας. Να βλέπομε, πού ευρισκόμαστε. Στην αρχή; Στην μέση; Ή στο τέλος; Είμαστε άξιοι να εργασθούμε για την μισθαποδοσία και να αποκτήσομε αρετές; Ή μήπως απλώς κοπιάζομε, χωρίς να υπάρχει πιθανότης να λάβομε μισθό;

Ας φροντίζομε λοιπόν, κάθε φορά που σε κάτι θα αμαρτάνομε, να θυμόμαστε, ότι δεν έχομε όσες θα έπρεπε αρετές. Και ας χύνομε δάκρυα. Και ας κλαίμε.

2. Γιατί δεν φθάνομε στην τελειότητα; Γιατί μένομε φτωχοί σε χάρη; Επειδή ποτέ δεν φροντίσαμε να μάθομε,

• τι είναι αρχή,
• τι μέση,
• τι τέλος των αρετών!

Από αυτό μένομε φτωχοί· σε αρετές φτωχοί. Επειδή σε κάθε μας αρετή ξεπετιέται και το ελάττωμα της κενοδοξίας! Και την αναιρεί! Και όταν αυτό δεν το προσέξομε, τζάμπα κοπιάζομε!

Οι αρετές, παρ’ όλο που ονομάζονται «ψυχικές», όμως σε όλες, μετέχει και το σώμα· και για μεν την απόκτηση τους πάσχει· ενώ από την απόκτησή τους παίρνει δύναμη και ρώση. Κατά τον ίδιο τρόπο και τα πάθη, ενώ τα ονομάζομε και αυτά όλα «ψυχικά», για τον λόγο ότι, αυτού που τα αγαπάει ηδονίζεται μαζί με το σώμα και η ψυχή, μερικά τα ονομάζομε πιο πολύ «σωματικά», επειδή με αυτά ευχαριστιέται και λιπαίνεται μόνο το σώμα, αφού σε κάτι τέτοια πάθη δεν υπάρχει σημείο, στο οποίο να συναντώνται και να δοκιμάζουν ανάλογα αισθήματα ψυχή και σώμα μαζί.

Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, Τα κρίνα του αγρού, εκδ. Ιεράς Μητρόπολης Νικοπόλεως, Πρέβεζα, 1996