9/7/2020

Μη μεριμνάτε

1. Όλα εκείνα που μας ενοχλούν και μας στενοχωρούν, μας τα προκαλούν οι δαίμονες. Αυτοί μας στήνουν άκαιρες μέριμνες και διάφορες άλλες παγίδες, για να αποτραβήξουν τον νου μας από την μυστική θεωρία της προσευχής. Προσπαθούν δηλαδή, να κάμουν τον νου μας αργό, να μην απασχολιέται με την σωτηρία· και να τον γκρεμίσουν από το ύψος της αγάπης του Θεού, στο οποίο τον ανυψώνει η προσευχή.

Αν τους ήταν δυνατό, θα μας έδιναν ακόμη και την βασιλεία και τον πλούτο όλου του κόσμου, αρκεί εμείς να εδεχόμαστε να προσκολληθούμε στις μέριμνες· αρκεί να αποτραβούσαμε το νου μας από την μνήμη της αγάπης του Θεού· δηλαδή: από την αδιάλειπτα μνήμη Θεού και την προσευχή· από την αδιάλειπτη ικεσία· από την αγάπη του Θεού.

Ακριβώς λοιπόν γι’ αυτό εμείς περισσότερο από κάθε τι άλλο οφείλομε να μεριμνάμε, να μην αφήνομε ποτέ την γλύκα της προσευχής.

• Ας επιρρίψομε την κάθε μέριμνά μας στον Θεό· και Αυτός θα τις εκπληρώσει όλες τις ανάγκες μας.
• Ας λησμονήσομε όλα τα έργα του κόσμου.
• Ας μη έχομε μέριμνα για τίποτε στον κόσμο αυτό.
• Μη ξεχνάμε, ότι η μέριμνα δένει του μοναχού χέρια και πόδια· και τον τραβάει, θέλοντας και μη, να αγαπάει τον κόσμο!

2. Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, έτσι και η λύπη για πράγματα του κόσμου τούτου, σβήνει την αγάπη του Θεού. Γι’ αυτό, ας προσέχομε· και ας ψάχνομε πάντοτε με ζήλο για την αγάπη του Θεού. Και τότε ο Κύριος θα φροντίζει για τις ανάγκες μας. Και τότε κατά την προσευχή μας τα μάτια μας θα γίνονται πηγές δακρύων.

Αν εμείς αποφεύγομε την ταραχή και την τύρβη του κόσμου,

• τότε η προσευχή μας με την προσοχή και την φυλακή της καρδίας θα γίνει γλυκιά, και τα δάκρυα θα τρέχουν μόνα τους·
• τότε δεν δα πιέζει πια ο άνθρωπος τον εαυτό του να βγάλει λίγα δάκρυα· θα τρέχουν άνετα και θα του δίνουν χαρά.

Όποιος θέλει κατά την προσευχή του να γεμίζει, ακόμη και πριν να βγει η ψυχή του, από θερμή αγάπη για το Θεό, ας φροντίζει να ζει ασκητικά και στερημένα· και ας βαστάζει στο σώμα του την νέκρωση του Κυρίου Ιησού· δηλαδή· ας είναι πάντοτε νεκρός για την σάρκα· και ας εργάζεται σε όλη του την ζωή χωρίς ταραχή για τον Θεό· και μόνο για τον Θεό.

Αρχή και τέλος όλων των καλών είναι, να κόψει ο άνθρωπος όλα του τα πάθη και ελαττώματα· κάθε φροντίδα· και κάθε μέριμνα του κόσμου τούτου.

3. Φύγε μακριά από κάθε άνθρωπο, από κάθε ταραχή, από κάθε διάδοση και ψίθυρο. Ζήσε σαν πουλάκι. Μη μεριμνάς για πράγματα φθαρτά. Όλα θα μείνουν στην γη. Γιατί, όπως λέγει ο απόστολος, είμαστε στη γη ξένοι και «ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλ. 3, 20). Ας μεριμνάμε λοιπόν μόνο για την ψυχή μας. Και κάθε μας ανάγκη, ας την επιρρίπτομε στον Θεό. Ποτέ, πουθενά, και για κανένα λόγο, δεν αφήνει ο Θεός εκείνους, που στηρίζουν την ελπίδα τους σ’ Αυτόν, και με όλη τους την καρδιά εργάζονται για Αυτόν.

Αν ζήσομε έστω και μια ημέρα με ελπίδα στον Θεό, και πεθάνομε με ελπίδα στον Θεό, είναι κάτι το καλύτερο από το να είχαμε ζήσει χρόνια πολλά, όλα με διψυχία. Πουθενά δεν θα εύρετε γραμμένο, να εγκατάλειψε ο Θεός άνθρωπο, που είχε την ελπίδα του σ’ Αυτόν.

4. Είναι αδύνατο σε άνθρωπο να σωθεί, αν δεν απομακρύνει τον νου του από την ματαιότητα του κόσμου τούτου· αν δεν συγκεντρώσει τον νου του σε ένα. Ένας είναι ο νους. Ή στον Χριστό θα τον αφιερώσεις, ή στην μάταιη μέριμνα. Κάθε στοχασμός και μέριμνα, που έρχεται πρόωρα και τον αποτραβάει από την προσευχή, προέρχεται από τους δαίμονες.

Όποιος θέλει να σωθεί και να ευαρεστήσει τον Θεό, ας αποστραφεί κάθε τι το γήινο και χοϊκό, και ας ζήσει σαν πουλάκι. Ας επιλέξει ένα απόμακρο κατάλληλο μέρος· και ας μείνει εκεί, ή μόνος του, ή με κάποιο πνευματικό του τέκνο. Και ας υπομείνει την έλλειψη σε επίγεια αγαθά, σε τρυφή, σε ρούχα, σε πράγματα. Με την έλλειψη η ψυχή ταπεινώνεται και μαλακώνει. Και αντίθετα· ο νους με την έλλειψη πετάει ψηλά!

Όταν ο άνθρωπος δεν βλέπει στον εαυτό του τίποτε, υπομένει πιο εύκολα, αυτά που του προκαλεί το σώμα. Και αντίθετα η ψυχή του χαίρει πιο βαθιά για τα μέλλοντα αγαθά.

Όπου αφθονία σε όλα τα απαραίτητα και πολλοί οι αδελφοί, εκεί είναι δύσκολο να κρατήσει κανείς τον νου του αδιατάραχο και αδιάσπαστο, Και γι’ αυτό εκεί έχει πολύ μεγάλη σημασία η υπακοή· (δηλ. το να αφήνομε το θέλημα μας και να κάνομε αυτό που μας διατάζουν).

Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, Τα κρίνα του αγρού, εκδ. Ιεράς Μητρόπολης Νικοπόλεως, Πρέβεζα, 1996