25/7/2019

Ποιοι λογισμοί μας οδηγούν στην μετάνοια

Να το θυμάσαι, ψυχή μου, το φρικτό και φοβερό εκείνο θαύμα, ότι ο Δημιουργός σου έγινε για χάρη σου άνθρωπος και ευδόκησε να υποφέρει για την δική σου σωτηρία. Ενώπιον Του τρέμουν οι άγγελοι, φρίττουν τα χερουβείμ, δέος καταλαμβάνει τα Σεραφείμ· και οι ουράνιες δυνάμεις όλες μαζί Τον δοξολογούν αδιαλείπτως!

Συ, ταλαίπωρη ψυχή μου, γιατί ραθυμείς; Έστω και τώρα, σήκω! Και μην αναβάλλεις την αγία μετάνοια! Μην αναβάλλεις να κάμεις το επιτίμιό σου για τις αμαρτίες σου! Γιατί αν αναβάλλεις χρόνο-το χρόνο, μήνα-το μήνα, ημέρα-την ημέρα, ποτέ δεν δα το πάρεις με την καρδιά σου απόφαση να μετανοήσεις και ποτέ δεν θα βρεις άνθρωπο να σε βοηθήσει.

Ω με τι συντριβή θα μετανοήσομε τότε! Μα χωρίς καμμιά ωφέλεια πια!

Γι’ αυτό, αν τώρα μπορείς να κάμεις κάτι καλό, μην το αναβάλλεις, περιπόθητη ψυχή μου! Μην αναβάλλεις για αύριο την αγία μετάνοια! Γιατί δεν ξέρεις, τί τέξεται η σημερινή ημέρα και τί θα σου συμβεί την νύκτα! Έχεις άραγε μπροστά σου ζωή; Ή σε περιμένει ξαφνικά αιφνίδιος θάνατος;

Ναι, ψυχή μου φίλτατη!

• Τώρα είναι καιρός για μετάνοια! Τώρα είναι καιρός για υπομονή.
• Τώρα είναι καιρός να υποφέρομε!
• Τώρα είναι καιρός να τηρήσομε τις εντολές και να αποκτήσομε αρετές!
• Τώρα είναι καιρός για τα δάκρυα, που γλυκαίνουν την ψυχή.
• Τώρα είναι καιρός για στεναγμούς.

Αν θέλεις πραγματικά να σωθείς, φρόντισε να αγαπήσεις τις θλίψεις και την στενοχώρια, όσο μέχρι τώρα αγαπούσες την ανάπαυση!

Να ζεις, σαν να πρόκειται σήμερα να πεθάνεις! Γρήγορα δα περάσει η ζωή σου! Σαν σκιά από σύννεφο! Και θα σβήσεις! Οι ημέρες μας φαίνονται σαν κάτι που διαλύεται στον αέρα! Μην υποχωρείς λοιπόν, ούτε στην πιο βαριά σου λύπη!

Στην σχέση σου με τους άλλους ανθρώπους, όχι μόνο όταν έχεις άδικο, αλλά και όταν το δίκαιο είναι με το μέρος σου, μην αφήνεις να σε κυριεύει η πίκρα, μην ταράσσεσαι, μη μουρμουρίζεις! Μάθε να θεωρείς τον εαυτό σου χώμα κάτω από τα πόδια τους! Αν δεν το κάμεις, δεν δα το καταφέρεις να σωθείς! Δεν θα το καταφέρεις να αποφύγεις την αιώνια κόλαση! Μη το ξεχνάς: Η ζωή περνάει γρήγορα! Σαν να ήταν μια ημέρα!

Αν ο άνθρωπος δεν φροντίσει να γεμίσει η ψυχή του ευλάβεια και κατάνυξη. Ναι, αν για την τήρηση των εντολών του Θεού και για τις παραδόσεις των πατέρων δεν την θυσιάζεις την ζωή σου, δεν δα μπορέσεις να σωθείς.

Στρέψε τον νου σου, αγαπημένη μου ψυχή, στους αγίους προφήτες, αποστόλους, μάρτυρες, ιεράρχες, όσιους και δίκαιους, και σαλούς· και γενικά σε όλους εκείνους, που ευαρέστησαν τον Κύριο. Ευρήκες πουθενά άγιο, που να μην υπέταξε την σάρκα στο πνεύμα; ή να μην υπέμεινε βαριές στερήσεις και θλίψεις;

Οι άγιοι δέχτηκαν με χαρά το σκοτάδι της στέρησης· υπέμειναν την πείνα και την δίψα αγρυπνούσαν· προσεύχονταν ημέρα και ταπείνωση και συντριβή καρδιάς είχαν παιδική ακακία, και σπλάγχνα γεμάτα καλοσύνη κι αγάπη· βοηθούσαν τους άλλους σε κάθε τους χρεία· έκαναν δωρεές και ελεημοσύνες κατά δύναμη. Αυτοί, ό,τι δεν το ήθελαν για τον τους, δεν το έκαναν σε άλλον. Να τα κάνετε όλα με υπακοή. Σαν την δουλειά αυτήν να την εκάνατε για τον Θεό, και όχι για άνθρωπο. Με απλότητα· όχι να παριστάνομε τον σοφό, την στιγμή που δεν ξέρουμε τίποτε. Αλλά να έχομε στραμμένη την προσοχή μας, στο πώς θα σωθούμε.

Ω άνθρωπε, ο θάνατος είναι μπροστά σου! Αν αγωνισθείς, θα γίνεις άξιος για την αιώνια ζωή. Βίαζε τον εαυτό σου! Γιατί έτσι θα αποκτήσεις αρετές. Αν θέλεις να νικήσεις τα πάθη, κόψε τις ηδονές. Αν τρέχεις να βρεις καλή τροφή, ποτέ δεν θα απαλλαγείς από τα πάθη! Αν το σώμα δεν στερηθεί τροφή, δεν ταπεινώνεται η ψυχή! Αν προσπαθείς να προστατεύσεις το σώμα σου από κάδε τι το δυσάρεστο, δεν θα την αποφύγεις την απώλεια!

Γι’ αυτό ας ξαναγυρίσομε στο πρώτο:

Αν θέλεις, ψυχή μου, να σωθείς, ακολούθησε στο εξής την στενή και τεθλιμμένη οδό, που σου δείχνει ο Χριστός. Αν θέλεις να εισέλθεις στην Βασιλεία των Ουρανών και να κληρονομήσεις την ζωή, λέπτυνε την σάρκα σου· γεύσου εκούσια την πίκρα· υπόμεινε τις θλίψεις· όπως τις γεύτηκαν και τις υπέμειναν οι άγιοι!

Μα όταν ο άνθρωπος βάλει στον εαυτό του όρο, να υπομένει για χάρη του Θεού την κάθε θλίψη που τον βρίσκει, τότε οι θλίψεις του, και η κάθε πίκρα που έρχεται να τον βρει από δαιμόνια και ανθρώπους, γίνονται γι’ αυτόν ελαφρές και χωρίς πόνο. Και δεν φοβάται τον θάνατο. Και τίποτε πια δεν μπορεί να τον χωρίσει από την αγάπη του Χριστού.

Το άκουσες, αγαπημένη μου ψυχή; Το άκουσες, πώς πέρασαν την ζωή τους οι άγιοι;

ΑΧ, ψυχή μου! Μιμήσου τους! Έστω και λίγο! Δεν ήσαν και αυτοί πονεμένοι, αδύνατοι και

ασθενείς στο σώμα;

• Ω συμφορά σου, ψυχή μου! Δεν είχαν και αυτοί σωματικές ασθένειες, πληγές μεγάλες, και κλάψα;
• Ω συμφορά σου, ψυχή μου! Δεν είχαν και αυτοί σώμα αδύναμο, ίδιο με μας;
• Ω συμφορά σου, ψυχή μου! Δεν τα ποθούσαν και αυτοί τα ωραία, τα ηδονικά, τα ελαφρά, το κάθε τι που δίνει στο σώμα ανάπαυση;

Ναι, τα ποθούσαν! Και τα σώματά τους πονούσαν. Μα δεν έπαυαν να προτιμούν την υπομονή και την μέλλουσα χαρά. Τα έκοψαν όλα, Μια για πάντα! Εθεώρησαν τους εαυτούς τους νεκρούς! Και ταλαιπωρούσαν ανελέητα τους εαυτούς τους με την άσκησή τους!

Βλέπεις λοιπόν, ψυχή μου, πόσο εκοπίασαν οι άγιοι, χωρίς να ψάχνουν ποτέ για ανάπαυση από την κακοπάθεια! Πόσο υπέταξαν την σάρκα στο πνεύμα! Πόσο ετήρησαν όλες τις εντολές του Θεού! Και έτσι εσώθηκαν. Μα σύ, ταλαίπωρη, δεν θέλεις να βιάσεις τον εαυτό σου καθόλου. Καταβάλλεσαι από τα μικρά! Αποκάμνεις. Δεν φέρνεις στο νου σου την ώρα του θανάτου. Και δεν κλαις για τις αμαρτίες σου. Συνήθισες, ταλαίπωρη, να καλοτρώς, να καλοπίνεις και να ρεμπελεύεις. Δεν ξέρεις τάχα, ότι έτσι γίνεσαι υπόδικη για την κόλαση; Αφού δεν υπομένεις τίποτε, πώς θέλεις να σωθείς;

Έστω τώρα λοιπόν, σήκω, αγαπημένη ψυχή μου! Σήκω. Και κάνε αυτό που σου λέγω. Και αν δεν μπορείς να κοπιάζεις, όσο εκοπίασαν οι άγιοι, τουλάχιστον άρχισε να κάνεις κάτι κατά δύναμιν: Υπηρέτει με ταπείνωση και απλότητα τον καθένα. Και βλέποντας τις αδυναμίες σου, να κατακρίνεις τον εαυτό σου! Λέγε:

• Ουαί σε σένα, ψυχή μου αμετανόητη!
• Ουαί σε σένα, ψυχή μου μικρόψυχη!
• Ουαί σε σένα, ψυχή μου βρώμικη, ολίγωρη, νωθρή, σκληρή, αδιάφορη!
• Ουαί σε σένα, ψυχή μου, που τρέχεις στην απώλεια!

Και έτσι σιγά-σιγά η ψυχή σου θα μαλακώσει· θα αρχίσει να κλαίει· θα συνέλθει· θα έλθει εις εαυτήν· και θα μετανοήσει.

Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, Τα κρίνα του αγρού, εκδ. Ιεράς Μητρόπολης Νικοπόλεως, Πρέβεζα, 1996