21/6/2018

Να κάνουμε καλό ο ένας στον άλλο[1]

Υπήρχε κάποιος γέροντας στη Σκήτη, δυνατός στα χέρια αλλά αδύναμος στους λογισμούς. Πήγε λοιπόν στον αββά Ιωάννη να τον ρωτήσει για την απώλεια της μνήμης. Άκουσε τα λόγια του, γύρισε στο κελί του και ξέχασε τι του είχε πει ο αββάς. Και πάλι πήγε να τον ρωτήσει. Και πάλι άκουσε τι του είπε, και γύρισε. Μόλις όμως έφτασε στο κελί του, πάλι το ξέχασε. Έτσι πήγαινε πολλές φορές και, γυρίζοντας ξεχνούσε.

Όταν αργότερα συνάντησε το γέροντα, του είπε: Ξέρεις, αββά, ότι πάλι ξέχασα αυτό που μου είπες; Αλλά δεν ήρθα, για να μην σε ενοχλήσω. Του λέει ο αββάς Ιωάννης: Πήγαινε και άναψε ένα λυχνάρι. Κι εκείνος το άναψε. Και του ξαναλέει: Φέρε κι άλλα λυχνάρια και άναψέ τα από αυτό. Κι εκείνος έκανε ό,τι του είπε. Και είπε ο αββάς Ιωάννης στο γέροντα: Έπαθε τίποτα το λυχνάρι σου, που άναψες τα άλλα λυχνάρια από αυτό; Όχι, του απαντάει ο άλλος. Λέει τότε και ο αββάς Ιωάννης: Ούτε κι ο Ιωάννης παθαίνει τίποτα. Κι αν ολόκληρη η Σκήτη έρθει να με βρει, δε θα με εμποδίσει από τη Χάρη του Χριστού. Να έρχεσαι λοιπόν όποτε θέλεις χωρίς να το σκέφτεσαι.

Έτσι, με την υπομονή και των δυο τους, πήρε ο Θεός τη λήθη από το γέροντα. Στη σκήτη αυτό το έργο είχαν, να δίνου βοήθεια σε όσους αντιμετώπιζαν πειρασμούς. Και να ξεπερνάνε τον εαυτό τους για να κάνουν καλό ο ένας στον άλλο.

Κονδύλη Ελένη, Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς: Μια ανθολογία πατερικών κειμένων, με παραθέματα σύγχρονων θεολόγων και διδακτικές οδηγίες για μαθητικό κοινό, 1η έκδ., Αθήνα, Ακρίτας, 2006.

[1] Αββά Ιωάννου του Κολοβού, Το Γεροντικόν, ιη΄, 46-47.