29/11/2018
Η εξομολόγηση του ληστή
Ένας ληστής αποφάσισε να μετανοήσει για τα φοβερά του εγκλήματα και πήγε σ’ ένα κοινόβιο της Αιγύπτου. Ο άγιος και σοφός ηγούμενός του τον διέταξε στην αρχή να μην κάνει τίποτε, παρά μόνο επί επτά ημέρες να παρατηρεί την ζωή και την τάξη της μονής.
Την όγδοη μέρα τον κάλεσε ιδιαιτέρως και τον ρώτησε αν του άρεσε να συγκατοικήσει μαζί τους. Όταν τον είδε να το επιθυμεί πολύ, τον ξαναρώτησε τι αμαρτήματα διέπραξε στον κόσμο. Ο ληστής αμέσως τα εξομολογήθηκε όλα! Τότε ο ηγούμενος, για να τον δοκιμάσει, του είπε:
– Θέλω όλα αυτά να τα φανερώσεις και στην αδελφότητα.
Κι εκείνος, έχοντας μισήσει τελείως τις αμαρτίες του και περιφρονώντας κάθε ντροπή, του απάντησε χωρίς δισταγμό.
– Αν θέλεις, τα εξομολογούμαι ακόμη και στο κέντρο της Αλεξάνδρειας!
Ύστερα από αυτό, ο ηγούμενος συναθροίζει στον κεντρικό ναό όλα τα λογικά του πρόβατα, διακόσια τριάντα τον αριθμό, και κατά τη διάρκεια της θ. λειτουργίας, μετά την ανάγνωση του Ευαγγελίου, διατάζει να φέρουν στον ναό τον αθώο πλέον κατάδικο.
Τον έσυραν μερικοί αδελφοί χτυπώντας τον ελαφρά, με τα χέρια δεμένα πίσω, φορώντας τρίχινο σάκκο και έχοντας ριγμένη στάχτη στο κεφάλι. Και μόνη η θέα του δημιούργησε κατάπληξη σε όλους, γιατί κανείς δεν γνώριζε τι συνέβαινε. Μερικοί μάλιστα αναλύθηκαν σε δάκρυα.
Μόλις η συνοδεία έφθασε στην πύλη του ναού, ο άγιος ηγούμενος φώναξε με δυνατή φωνή από το ιερό:
– Στάσου! Είσαι ανάξιος να μπεις εδώ μέσα…
Εκείνος συγκλονίστηκε! Νόμισε πως άκουσε βροντή και όχι φωνή. Έπεσε αμέσως κάτω στο έδαφος με το πρόσωπο στη γη, τρέμοντας από τον φόβο. Ο θαυμαστός γιατρός των ψυχών, που όλα τα μεταχειριζόταν για τη σωτηρία του, και που συγχρόνως ήθελε να δώσει και σε όλους τους αδελφούς παράδειγμα ταπεινώσεως και μετανοίας, τον πρόσταξε τότε να εξομολογηθεί μπροστά στην αδελφότητα μία-μία ξεχωριστά όλες τις αμαρτίες του.
Πράγματι, ο ληστής άρχισε με τρόμο την εξομολόγηση. Έλεγε πράγματα που οι μοναχοί δεν είχαν ξανακούσει. Ακόμη και άλλα που παραξένευαν κάθε ανθρώπινη ακοή. Όχι μόνο σαρκικά αμαρτήματα, παρά φύση ή κατά φύση, με ανθρώπους ή με ζώα, αλλά και μαγείες και φόνους και άλλα, τα οποία δεν πρέπει ούτε να τ’ ακούσει κανείς ούτε να τα γράψει.
Έπειτα από την εξομολόγηση αυτή, ο σοφός γέροντας έδωσε μια ακόμη πρωτοφανή εντολή: Να γίνει αμέσως η μοναχική του κουρά. Η μετάνοια και η εξομολόγησή του θεωρήθηκε επαρκής δοκιμασία!
Ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, που σαν επισκέπτης παρακολούθησε τη σκηνή, ρώτησε τον άγιο ηγούμενο, γιατί χρησιμοποίησε αυτόν τον παράδοξο τρόπο.
– Για δύο λόγους, απάντησε εκείνος: Πρώτον, για χάρη του ιδίου του αδελφού, ώστε με την ντροπή της δημοσίας εξομολογήσεως να τον απαλλάξω από τη μέλλουσα ντροπή, πράγμα που ασφαλώς έγινε. Διότι, αδελφέ μου, Ιωάννη, δεν σηκώθηκε από το έδαφος, πριν συγχωρηθούν όλες οι αμαρτίες του! Και μην αμφιβάλλεις, γιατί κάποιος από τους αδελφούς μου είπε ότι έβλεπε την ώρα εκείνη έναν φοβερό και επιβλητικό άνδρα, που κρατούσε στα χέρια χαρτί γραμμένο και κοντύλι από καλάμι. Και κάθε φορά που ο αδελφός έλεγε μία αμαρτία, εκείνος με το κοντύλι τη διέγραφε! Δεύτερον, το έκανα αυτό, επειδή έχω μερικούς αδελφούς με ανεξομολόγητες αμαρτίες. Και με το παράδειγμα αυτό τους παρακινώ και εκείνους στην εξομολόγηση, χωρίς την οποία κανείς δεν θα επιτύχει την άφεση των αμαρτιών του.
Συλλογικό έργο, Χαρίσματα και χαρισματούχοι τόμος τρίτος, εκδ. έκτη, Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός 1996