19/12/2019

Η βρώμικη δεκάρα

Ένα μικρό παιδί είχε πάει στο φτωχομαγαζάκι του πατέρα του. Και εκεί παρακολουθούσε σιωπηλά την δουλειά του μπαμπά του και τις συναλλαγές του.

Οι πελάτες διάλεγαν τα πράγματα που ήθελαν, πλήρωναν, έπαιρναν τα ρέστα τους και έφευγαν.

Όλα καλά, ήρεμα και ειρηνικά.

Κάποια στιγμή ήλθε μια πλούσια κυρία. Πήρε τα πράγματα που ήθελε. Έδωσε ένα μεγάλο νόμισμα, να τα πληρώσει. Και περίμενε τα ρέστα της, που ήσαν διάφορα μικρότερα νομίσματα. Ανάμεσά τους ήταν και ένα νομισματάκι τιποτένιας αξίας πολύ βρώμικο.

Η πλούσια κυρία δεν καταδέχτηκε να το πιάσει στο χέρι της. Το κοίταξε με αηδία και είπε:

– Αυτό να το δώσεις στο παιδί σου να το ρίξει την Κυριακή στην Εκκλησία!

Το έσπρωξε προς το μέρος του και έφυγε.

Το φτωχό παιδί το πήρε. Αλλά τα λόγια της το είχαν αναστατώσει. Και ρώτησε.

– Κάνει να δίνουμε στον Χριστό τα βρώμικα, μπαμπά;

Δεν του πήγαινε αυτή η σκέψη.

Του απάντησε ο πατέρας του:

– Εκείνα που δίνουμε στον Χριστό, παιδί μου, πρέπει να είναι τα πιο όμορφα· τα πιο λαμπρά.

Έτσι το μικρό παιδί πήρε τη βρώμικη εκείνη δεκάρα, για να την ρίξει στην Εκκλησία. Αλλά μη θέλοντας να την δώσει βρώμικη στον Χριστό, άρχισε να την τρίβει, να καθαρίσει.

Και τρίβοντας την κάθε ημέρα λίγο, μέχρι την Κυριακή την είχε κάμει από χάλκινη και έλαμπε σαν να ήταν από χρυσάφι.

Και όταν την Κυριακή, την έριξε στο κουτί, για να πάρει κερί, την πήραν οι άγγελοι και την πήγαν κατ’ ευθείαν στον Χριστό. Και την απόθεσαν στα χέρια του.

Και ο Χριστός την πήρε. Και την ευλόγησε. Και είπε:

– Είναι μια από τις πιο όμορφες προσφορές που έχω δει!

Τι ήταν εκείνο, που έκαμε την δεκάρα τόσο όμορφη στα μάτια του Χριστού;

Το χρώμα;

Το τρίψιμο;

Η λάμψη;

Όχι.

Ήταν κάτι άλλο.

Η εσωτερική διάθεση του μικρού παιδιού, που δεν το ανεχόταν, να δώσει στον Χριστό κάτι το άσχημο, κάτι που και αυτό το έβλεπε ότι ήταν βρώμικο.

Έτσι καθάρισε το παιδί την δεκάρα. Χωρίς, λόγω ηλικίας, να το υποψιάζεται, ότι καθαρίζοντας την δεκάρα, καθάριζε πρώτα την ψυχή του, αφού έτσι κατανοούσε όλο και πιο πολύ, πως ότι έχει σχέση με τον Θεό, πρέπει να είναι μέσα και έξω καθαρό.

Εμείς, πώς θα καθαρίσουμε από την σκουριά την καρδιά μας και την ψυχή μας;

Καλότυχοι εκείνοι που έδωκαν: σε πεινασμένο, φαΐ· σε διψασμένο, νερό· σε πονεμένο, λίγη στοργή.

Καλότυχοι εκείνοι που έδωκαν στον Θεό δόξα.

Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος, Η εδώ ζωή και η εκεί ζωή, Ιερά Μητρόπολη Νικοπόλεως, β΄ έκδ., Πρέβεζα, 1998.