14/1/2021

Το ποδοπάτημα του επισκόπου

Ο επίσκοπος κάποιας επαρχίας έπεσε μια φορά σε μεγάλη αμαρτία. Την άλλη μέρα θα λειτουργούσε σε μια εκκλησία που πανηγύριζε, και που πήγαινε συνήθως ολόκληρη η πόλη.

Μόλις μπήκε στην εκκλησία ο επίσκοπος, ανέβηκε στον άμβωνα. Από κει εξομολογήθηκε μπροστά στο πλήθος την αμαρτία του, έβγαλε το ωμοφόριό του, το έδωσε στον διάκονο, και είπε με πολλή συντριβή δυνατά για ν’ ακουστεί απ’ όλους.

– Ύστερα από τέτοια αμαρτία, δεν μπορώ πια να είμαι επίσκοπός σας! Διαλέξτε κάποιον άξιο.

Έκανε να φύγει. Ο κόσμος όμως, που τον αγαπούσε, τον εμπόδισε.

– Μείνε στη θέση σου κι ας είναι πάνω μας η αμαρτία σου, φώναξαν όλοι με μια φωνή.

Συγκινημένος ο επίσκοπος από την αγάπη του λαού, ανέβηκε πάλι πάνω στον άμβωνα και φώναξε:

– Αν θέλετε να μείνω στη θέση, που ανάξια κατέχω, θα κάνετε ό,τι σας πω.

Πρόσταξε να κλείσουν αμέσως οι πόρτες της εκκλησίας και να μείνει μόνο μια μικρή έξοδος. Έπεσε κατάχαμα μπροστά σ’ αυτή, και είπε δυνατά στο εκκλησίασμα για να τον ακούσουν όλοι;

– Δεν θα έχει μέρος με τον Θεό όποιος δεν με πατήσει βγαίνοντας από δω!

Οι χριστιανοί, για να μη χάσουν τον επίσκοπό τους, υπάκουσαν. Ένας-ένας, που έβγαινε, πατούσε πάνω του. Όταν πέρασε και ο τελευταίος, ακούστηκε φωνή από τον ουρανό να λέει:

– Για τη μεγάλη του ταπείνωση, συγχωρήθηκε η αμαρτία του.

Συλλογικό έργο, Χαρίσματα και χαρισματούχοι τόμος τρίτος, Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωροπός 1996