21/10/2021
«Τι δουλειά έχεις εσύ μ’ εμένα Ιησού;»
Λουκ. 8, 26-39
Υπάρχουν πολλά ενδιαφέρονται στοιχεία στη σημερινή ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών, αλλά εγώ θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας σε δύο μόνο από αυτά. Το πρώτο είναι αυτό που ο δαιμονισμένος είπε όταν συνάντησε τον Ιησού καθώς Εκείνος έβγαινε από τη βάρκα: «Τι δουλειά έχεις εσύ μ’ εμένα Ιησού, Υιέ του ύψιστου Θεού;».
Αυτό είναι το θεμελιώδες ερώτημα, το ερώτημα που καθένας μας πρέπει να θέτει στον εαυτό του ξανά και ξανά. Το βάπτισμά μας και η συσσωμάτωσή μας στην Εκκλησία δεν θέτει τέρμα στο ερώτημα αυτό. Η συμμετοχή στη Λειτουργία, ή ακόμα και η συχνή συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία δεν καθιστούν περιττή την επανάληψη αυτών των λέξεων που ως ερώτημα τις θέτουμε στον εαυτό μας. Καμία από τις πράξεις μας δεν καθιστά το ερώτημα άσχετο. Σε καμία από τις περιστάσεις του βίου μας δεν θα χάσει την ικανότητά του να μας ωθεί λίγο να ανανήψουμε, να μας κάνει να προσηλώσουμε τον νου και την καρδιά μας στο «ἑνός δε ἐστι χρεία», να μας επανατοποθετήσει για μία ακόμη φορά στα πόδια του Χριστού.
Όσοι αποκτήσαμε μια ιδέα του τι είναι ο Ιησούς, ποιος είναι ο Ιησούς, το ερώτημα του τι δουλειά έχουμε εμείς μαζί Του -και τι δουλειά έχει Εκείνος μαζί μας- πρέπει να παραμένει ζωντανό, αν όχι στην επιφάνεια της συνείδησής μας, τότε σίγουρα κάτω απ’ αυτήν. Διότι στο πρόσωπο του Χριστού, «του Υιού του ύψιστου Θεού», μας επισκέφτηκε ο ίδιος ο Θεός. Και το έπραξε αυτό ως άνθρωπος, ως ανθρώπινη ύπαρξη, ως ένας από μας. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι σημαντικότερο για μας: οι δύο πόλοι της πραγματικότητάς μας, ο ανθρώπινος και ο θείος, ενώθηκαν σε ένα πρόσωπο, και το Πρόσωπο αυτό στη συνέχεια αυτοπαρουσιάστηκε μπροστά μας.
Αυτό που δυσκολεύεται κανείς να καταλάβει -και ταυτόχρονα είναι τόσο θλιβερό- είναι το πόσο μικρή διαφορά έχει επιφέρει η παραπάνω αλήθεια στις ζωές μας. Ο Θεός έρχεται σε μας κι εμείς παραμένουμε ίδιοι. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να σκιαγραφεί με τόση ενάργεια τη δυσκολία του έργου που ο Ίδιος ο Θεός θέλησε να αναλάβει: να δημιουργήσει εκ του μηδενός συντρόφους άξιούς Του. Μεταλαμβάνουμε Χριστό και παραμένουμε αναλλοίωτοι. Ούτε καν «βασανιζόμαστε» από τον Χριστό, παρότι ο δαιμονισμένος του σημερινού ευαγγελίου, μέσα στη μανία και την τρέλα του, γνωρίζει πως ο Χριστός μπορεί να τον βασανίσει. Όχι. Παραμένουμε κατά περίεργο τρόπο ασυγκίνητοι. Και σ’ αυτή μας την κατάσταση ενυπάρχει μια σιωπηρή απάντηση στην ερώτηση «τι δουλειά έχω εγώ μαζί σου;». Κι αυτή η απάντηση είναι: «μικρή ή καμία, φοβάμαι».
Όμως το δεύτερο χαρακτηριστικό του σημερινού ευαγγελίου, στο οποίο θα ήθελα να στρέψω την προσοχή σας, σχετίζεται με το ότι στο σημερινό ανάγνωσμα ο Ιησούς έρχεται κατά πρόσωπο με τη μανία και την τρέλα αυτού του κόσμου, πέφτει κατευθείαν πάνω της. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά εισέρχεται κιόλας σ᾽ αυτήν. Και μέσα στην παραφροσύνη αυτή συναντά κάποιον που Τον αναγνωρίζει και συνεπώς διαθέτει την πιθανότητα της σωτηρίας. Πόσο σημαντικό είναι αυτό για όλους μας! Διότι ο δαιμονισμένος που ο Χριστός αντιμετωπίζει δεν είναι απλά κάποιος που είναι κλινικά τρελός. Είναι ο παράφρων που έχει θέση στη ζωή του καθενός μας. Όλοι ζούμε ως ένα βαθμό μέσα σ’ έναν κόσμο που είναι αφύσικος, είτε οδηγηθήκαμε εκεί, είτε οικειοθελώς εισήλθαμε. Και ο Χριστός μπορεί να μας συναντήσει εκεί, όπως ακριβώς συναντά τον άνθρωπο του σημερινού ευαγγελίου.
Πρέπει όλοι να πάρουμε θάρρος απ’ αυτό. Ο Χριστός έρχεται να μας συναντήσει εκεί που είμαστε – οπουδήποτε κι αν είναι αυτό, οποιαδήποτε κι αν είναι η εσωτερική κατάσταση της υγείας μας. Και θα ξέρουμε ότι Τον έχουμε συναντήσει όταν θα μπορούμε να πούμε μαζί με τον δαιμονισμένο του σημερινού ευαγγελίου: «Τί δουλειά έχεις εσύ μ’ εμένα Ιησού, Υιέ του ύψιστου Θεού;»˙ θα ξέρουμε ότι Τον έχουμε συναντήσει όταν θα μπορούμε να αναρωτιόμαστε ποια είναι η πραγματική μας σχέση με τον Χριστό.
Κι ωστόσο, θα ξέρουμε πως η σωτηρία μας έχει ζυγώσει, όταν η απάντησή μας σ’ αυτή την ερώτηση οδηγεί σε μια μεταστροφή, σε μια εσωτερική -και εξωτερική- μεταστροφή. Μακάρι η συνάντησή μας με τον Χριστό στη σημερινή Θεία Λειτουργία να αποτελέσει μια ευκαιρία να θέσουμε το ερώτημα αυτό, και μακάρι η μεταστροφή που μπορεί να πραγματοποιήσει η χάρη του Θεού, να λάβει χώρα στη ζωή μας και στην καρδιά μας.
Όσμπορν Βασίλειος, Επίσκοπος Σεργκίεβο, Η έλευση της όγδοης ημέρας: Κηρύττοντας τη Βασιλεία του Θεού, επιμέλεια Βασίλης Αργυριάδης, μετάφραση Βασίλης Αργυριάδης, 1η έκδ., Αθήνα, Εν πλω, 2006.