21/1/2020
Στη βραδινή έξοδο
Ένα «βραδάκι» ήμουν έτοιμος να βγω. Είχα συνηθίσει να συνδυάζω μέσα μου και να συμβιβάζω τα πιο ασυμβίβαστα πράγματα.
Αγαπούσα τον Χριστό. Μα δεν ήθελα με κανένα τρόπο να αφήσω μερικές παλιές μου συνήθειες. Τις έβρισκα πολύ ωραίες. Και γοητευτικές. Άλλωστε δεν μπορούσα να το καταλάβω, τι «τον έβλαπταν» κάτι τέτοια τον Χριστό! Και όπως γίνεται συνήθως, αυτό που μου άρεσε, το έβρισκα απόλυτα λογικό και σωστό! Μέχρι εκεί μου έκοβε τότε!
Αλλά να, ενώ δρασκέλιζα το κατώφλι και ετοιμαζόμουν να κλειδώσω πίσω μου την πόρτα, ακούω ξαφνικά -πού να το περίμενα!- μέσα μου, την φωνή του Χριστού:
– Ε, για πού το έβαλες;
– Έχω ένα ραντεβού μετά από λίγο!
– Ωραία. Έρχομαι μαζί σου.
Σάστισα. Τα έχασα. Μαζί μου ο Χριστός σε μια «βραδινή» έξοδο; Και τα στήλωσα:
– Α,… όχι, Κύριε. Δεν νομίζω, πως μπορείς να έλθεις μαζί μου σήμερα. Δεν αφήνεις για αύριο; Αύριο έχω στο πρόγραμμα κάτι που θα σε ευχαριστήσει. Θα παρακολουθήσω μια ωραία διάλεξη. Σήμερα είναι «κάτι άλλο».
Μου απάντησε ο Χριστός:
– Να σου ειπώ, αγαπητέ μου. Συ δεν με εκάλεσες, πριν από λίγο καιρό, να έλθω κοντά σου, να είμαι συνεχώς κοντά σου; Να, ήλθα. Μα τώρα διαπιστώνω, ότι δεν με θέλεις πια! Ή μάλλον, με θέλεις να κοπώ στα μέτρα σου. Να μου χτυπάς το κουδουνάκι και να έρχομαι. Και να μου κάνεις νόημα να φεύγω. Όπως έκαναν τα αφεντικά με τους υπηρέτες τους τον παλαιό «καλό» καιρό! Όπως κάνουν μερικά «αφεντικά» στους υπαλλήλους τους σήμερα. Μα, πώς το φαντάζεσαι; Μπορεί να γίνει και να συνεχίσει να γίνεται κάτι τέτοιο;
Τα λόγια του ήταν τετραγωνικά σωστά. Μα εγώ δεν εννοούσα να υποχωρήσω. Με καμμιά δύναμη. Και Του το έκοψα:
– Να έλθεις μαζί μου σήμερα; Δεν γίνεται!
Του εγύρισα τα νώτα και έφυγα.
Ναι «έφυγα». Εγώ θέλησα να φύγω από κοντά Του. Και να ξεφύγω από το βλέμμα Του. Μα ποιος μπορεί από Εκείνον να κρύψει, τι έχει στην καρδιά βαθιά; Το βλέμμα Του το αισθάνθηκα να με παρακολουθεί παντού. Και με έκαμε να νοιώθω πολύ άσχημα.
Είχα γεμίσει ταραχή. Και δεν χάρηκα καθόλου εκείνη την βραδιά. Όσο κι αν προσπάθησα να διασκεδάσω. Μέσα μου ήμουν, σαν να είχα κηδεία.
Όταν αργά γύρισα στο σπίτι, το είχα συνειδητοποιήσει, ότι: Είναι πολύ επικίνδυνο να αφήνεις την ψυχή σου να συνηθίζει στην ασυνέπεια, έστω και σε μικρά πράγματα.
Στάθηκα μπροστά στην εικόνα του Χριστού. Και Του είπα:
– Το έμαθα το μάθημά μου. Το κατάλαβα. Χωρίς Εσένα, μακριά από Σένα, η ζωή καταντάει τραγωδία. Δεν υπάρχει χειρότερο λάθος, από το να θέλει ο άνθρωπος να βρει στον κόσμο χαρά και ευτυχία μεγαλύτερη και καλύτερη από την χαρά που δίνει η χάρη του Θεού! Από εδώ και στο εξής, Χριστέ μου, δεν θα το ξανακάνω ποτέ τέτοιο λάθος, να προτιμήσω εκείνα, που ευφραίνουν σάρκα και συναίσθημα σε βάρος της ψυχής μου και της πνευματικής μου επικοινωνίας και σχέσης με Σένα.
Μητροπολίτου Μελετίου, Έλα Χριστέ, έκδοση Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα, 2000