9/10/2018

Προς το φως

Μια προσταγή ακούστηκε μέσα στο σύμπαν, «να γίνει φως, και έγινε το φως». Έλαμψε ολόκληρη η δημιουργία. Λάμψανε γη και ουρανός. Το χάος χάθηκε. Η γη φωτίστηκε. Τα λουλούδια χρωματίστηκαν. Η πλάση αναζωογονήθηκε.

Και όμως, έλειπε αυτός που θ’ αναφωνούσε: «Ζήτω το φως!». Ο άνθρωπος. Και ήρθε κι αυτός.

Ήρθε και στάθηκε ορθός.

Με το υνί του οργώνει τη γη.

Με την προσταγή του υποτάσσει την κτίση.

Με τον λόγο του ονοματίζει τη φύση.

Με το βλέμμα του βλέπει προς τον ουρανό.

Και με την καρδιά του θέλει ν’ αγκαλιάσει το σύμπαν.

Βάζει φτερά και πετάει ψηλά. Μα δεν ικανοποιείται ούτε και μ’ αυτά.

Όλα τα σκαλίζει και όλα τα ερευνά. Πολλές φορές όμως, η έρευνά του δεν φτάνει στα πραγματικά και στ’ αληθινά. Τον παραπλανά. Άλλα φαίνονται και άλλα είναι. Τον κάνει να χάνει το φως. Έτσι, σιγά-σιγά, το φως του λιγοστεύει, μέχρι που πάει να χαθεί τελείως. Λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί πέφτουν απάνω του, για να τον συντρίψουν και να τον αφανίσουν. Το χάος και πάλι τον απειλεί.

Τότε ακούγεται ξαφνικά μια φωνή: «Εγώ είμαι το φως. Όποιος με ακολουθάει ποτέ του στο σκοτάδι δεν περπατάει».

Τόσο γοητευτική ήτανε αυτή η φωνή, που έγινε ορόσημο στην ιστορία του ανθρώπου. Την χώρισε σε χριστιανική και προ-χριστιανική.

Από τότε ο άνθρωπος, μέσα στη δημιουργία, γράφει μια καινούργια ιστορία. Τη θεανθρώπινη.

Τη γράφει με οδύνη. Τη γράφει σκληρά. Ακόμα και με το αίμα του. Η ανάβασή του στα ψηλά συναντάει εμπόδια πολλά. Φουντώνουν πάθη. Κάνει λάθη. Ανεβαίνει γολγοθά. Ο βοριάς και οι θύελλες τον χτυπάνε ανήλεα. Προσπαθούνε συνέχεια να του σβήσουν το φως. Να τον γκρεμίσουν και πάλι στο χάος.

Μα ό,τι κι αν κάνουν, οι αβυσσαλέες αυτές δυνάμεις, μένουν αδύναμες.

Ο άνθρωπος πια προχωράει ολοταχώς προς το φως. Νιώθει άπειρα δυνατός. Μπροστά του προχωράει ο Χριστός – η τομή των αιώνων.

Κιλίφης, Τιμόθεος Κ., Τομές: λόγος, λογική, επιστήμη (δοκίμια), Αθήνα, [χ.ε.], 1980