21/7/2022

Ποιμένες

Για ποιους «ποιμένες μιλάμε;

Μα για ποιους άλλους, παρά για τους κληρικούς.

Την έννοια του «ποιμένα» τη χρησιμοποιούσε πολύ ο αρχαίος κόσμος. Μ’ αυτή συμβόλιζε και αλληγορούσε ανάλογες καταστάσεις.

Ιδιαίτερα τη χρησιμοποιούσαν οι αγροτικές κοινωνίες, που είχαν και τις ανάλογες προσλαμβάνουσες παραστάσεις.

Την χρησιμοποίησε κι ο Χριστός, για τον ίδιο τον εαυτό Του. «Ἐγὼ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός», είπε, σε μια ευκαιρία διδαχής του. (Ιωά. 10, 11). Κι αμέσως έδωσε και τα ανάλογα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον «καλό ποιμένα». «Ὁ ποιμὴν ὁ καλόε», είπε, τὴν ψυχὴν (ζωὴν) αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ιωά. 10, 11).

Αλήθεια, πόσο τραγικό είναι να υπάρχουν ποιμένες χωρίς αυτή την πρωταρχική ποιμαντική δύναμη, που απορρέει από τη θυσία… Χωρίς θυσία η «ποιμαντική» του Ιησού θα έμενε, ίσως, μια ωραία διδασκαλία, που θα ήταν όμως μόνο για τα μουσεία. Χωρίς θυσία οι ποιμένες είναι απλά διακοσμητικά στοιχεία.

Σήμερα υπάρχουν πολλοί «ποιμένες». Κάθε κληρικός θεωρείται κι ένας «ποιμένας». Είναι όμως αληθινός ποιμένας; Αυτό εξαρτάται από την ποιότητά του. Από τη θυσία του για τα «πρόβατά» του.

Δεν μπορεί να λογαριαστεί για αληθινός ποιμένας εκείνος, που είναι ζεστός, ενώ τα πρόβατά του τρέμουν από το κρύο.

Εκείνος, που είναι χορτάτος, ενώ τα πρόβατά του πεθαίνουν από την πείνα.

Εκείνος, που κοιμάται ήσυχος, ενώ τα πρόβατά του κατασπαράσσονται από «λύκους βαρείς».

Ο αληθινός ποιμένας είναι συνέχεια άγρυπνος, «με το χέρι στη σκανδάλη».

Όταν χρειάζεται αγρυπνεί πρώτος. Πεινάει πρώτος, θυσιάζεται πρώτος. Από τα μυστήρια μέχρι την κοινωνική αναστροφή του ακτινοβολεί χάρη, δύναμη, χαρά.

Φροντίζει για όλα τα πρόβατά του και για το καθένα χωριστά.

Φροντίζει για τα προβλήματα του ποιμνίου του συνέχεια.

Για προβλήματα κοινωνικά, οικονομικά, επαγγελματικά, ηθικά, ψυχολογικά, παιδαγωγικά και για όσα άλλα προβλήματα μπορεί να προκύψουν μέσα στο κοπάδι του.

Και φροντίζει για όλους, χωρίς εξαίρεση. Πλούσιους και φτωχούς. Υγιείς και αρρώστους. Ελεύθερους και φυλακισμένους. Γέρους και παιδιά. Χήρες και ορφανά. Άντρες και γυναίκες.

Τους βλέπει όλους με το ίδιο μάτι της ειλικρίνειας, της ανιδιοτέλειας και της Χριστοκεντρικότητας.

Δεν κάνει διακρίσεις, για να μην πληγώνει κανένα.

Εξοπλισμένος με τη δύναμη του «Αρχιποιμένα» κάνει θαύματα.

Ό,τι δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει με τα μέτρα της λογικής και της πείρας, το αντιμετωπίζει με την απεριόριστη πίστη του. Αυτή είναι το πιο δυνατό όπλο του.

Χρησιμοποιεί όλα τα σύγχρονά του επιστημονικά, τεχνολογικά, παιδαγωγικά και ψυχολογικά μέσα, εφ᾽ όσον τον εξυπηρετούν στην αποστολή του.

Ξέρει καλά όμως ότι πέρα από τα φυσικά μέσα υπάρχουν και τα «υπερ – φυσικά». Υπάρχει και η χάρη, που διοχετεύεται μέσα από τα υπέρλογα μυστήρια. Αυτό είναι το μεγάλο «μυστικό» του. Είναι η πεμπτουσία της δύναμής του. Και σε κάθε περίπτωση, ομαδική η προσωπική, τη χρησιμοποιεί ανάλογα.

«Γίνεται τοῖς πᾶσι τὰ πάντα» για να κερδίσει τα πρόβατα. Όλα τα πρόβατα, όλου του κόσμου.

Όταν χρειαστεί μάλιστα, «ἀφίνει τὰ ἐνενήκοντα ἐννέα τὰ μὴ πεπλανημένα» και τρέχει για να βρε το ένα, το «ἀπολωλός». (Ματθ. ιη΄ 12).

Αυτό σημαίνει συνείδηση αποστολής και ευθύνης.

Λιώνει για την αποστολή του.

Είναι ένα συνεχές «πυρ».

Ανάβει παντού την καινούργια ζωή. Τη ζωή, που δίνει ζωή.

Αν είχαμε πολλούς τέτοιους ποιμένες δεν θα είχαμε «πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα». (Ματθ. θ΄, 36). Δεν θα είχαμε αυτή την κατάπτωση και την σύγχυση στο σύγχρονο κόσμο.

Ο κόσμος διψάει για αληθινούς ποιμένες. Κι’ όταν τους βρει τους «λατρεύει».

Τους ακολουθεί ολόψυχα.

Τους νιώθει αληθινούς πατέρες του και οδηγούς του.

Ευτυχώς που δεν λείπουν ολότελα σε καμιά εποχή. Ούτε στις μέρες μας.

Αυτοί ακτινοβολούν το φως, που παρηγορεί και δυναμώνει όλους μας.

Είναι οι «λευίτες», που θυσιάζονται χωρίς θόρυβο.

Είναι οι ταπεινοί ιεραπόστολοι, που θυσιάζουν την κοσμική καριέρα τους για την ιερή αποστολή τους.

Είναι η χρυσή τομή της Εκκλησίας.

Όσο πληθαίνουν αυτές οι τομές τόσο πληθαίνουν και οι οάσεις μέσα στην έρημό μας.

Κιλίφης, Τιμόθεος Κ., Τομές: λόγος, λογική, επιστήμη (δοκίμια), Αθήνα, [χ.ε.], 1980