8/5/2018
Η πίστη στον σταυρό της αμφιβολίας…
…«Τι είναι πιστή; Πιστή είναι 24 ώρες αμφιβολία και ένα λεπτό ελπίδα…» Διαβάζοντας κάποιος αυτή την φράση ίσως θεωρήσει ότι πρόκειται για υπερβολή, όμως δεν είναι. Εάν είμαστε τίμιοι με τον εαυτό μας, θα ομολογήσουμε ότι αυτή είναι η πιστή του σημερινού ανθρώπου. Μια πιστή ρακένδυτη, εύθραυστη και χαμένη σε τεραστία «γιατί».
Ο σημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως άνθρωπος της πίστεως. Ίσως είναι όσο ποτέ άλλοτε τραγικό πρόσωπο. Δίχως ρίζες και χώρο. Το σταθερό και βέβαιο ψυχικό πλαίσιο δεν υπάρχει πια. Οι ρίζες ξηλώθηκαν. Όλα είναι ρευστά. Η εσωτερική μοναξιά βαθαίνει και η κόλαση καίει ολοένα και περισσότερο τις αντοχές του.
Εδώ είναι η θέση της εκκλησίας, να φανερώσει την χριστιανική πίστη, όχι όμως ως μια άτεγκτη θρησκευτική ιδεολογία, που απορροφά το ανθρώπινο πρόσωπο αποστραγγίζοντάς το από την ελευθερία του λάθους, της αποτυχίας και αμφιβολίας, αλλά ως εκείνη την χαρισματική κατάσταση που δημιουργεί και καλλιεργεί σχέση εμπιστοσύνης με τον Θεό. Η πιστή είναι μια υπαρξιακή νησίδα στο πέλαγος της αγωνιάς. Η ευαγγελική αναφορά, «Πιστεύω, Κύριε! Βοηθοί μοι τῇ ἀπιστίᾳ!» αισθάνομαι ότι είναι η κατεξοχήν προσευχή του σύγχρονου ανθρώπου.
Εάν νομίζουμε ότι το να πιστεύεις στον Θεό σημαίνει να έχεις μιαν αταλάντευτη απόλυτη κι ακυμάτιστη πεποίθηση, είμαστε γελασμένοι. Η πίστη δεν είναι ιδεολογία, ούτε ζητά υποταγή σε αρχές και συστήματα σκέψης. Άλλωστε αυτή η ιδεολογικοποίηση της ζωής «μυρίζει ανθρώπινο αίμα». Πίστη στον Θεό σημαίνει εμπιστοσύνη, άφημα. Πίστη σημαίνει περιπέτεια σχέσης με ατελείωτα σκαμπανεβάσματα. Πίστη σημαίνει να κραυγάζω την αδυναμία μου. Να καταθέτω την διάθεσή μου και συγχρόνως την έλλειψή μου. Να αντέχω την σιωπή του Θεού δίχως να ραγίζουν οι ελπίδες μου, να παγώνει το κορμί μου στα πατώματα της θλίψης κοιτώνας με πόθο το ξημέρωμα.
Το γεγονός ότι εμπιστεύομαι κάποιον δεν αναιρεί την αμφιβολία ή την δυσπιστία, ακόμη και τον προβληματισμό απέναντι σε επιλογές και αποφάσεις του αγαπημένου προσώπου. Μπορώ να διαφωνώ και συγχρόνως να αγαπώ, να φοβάμαι και να εμπιστεύομαι, να χάνομαι και ν’ ανασταίνομαι. Αυτό είναι ζωή. Αυτό σημαίνει σχέση. Μα κι αυτό σημαίνει πίστη. Όπως έλεγε ο Βλάσιος Πασκάλ: «Μια πίστη που δεν αμφιβάλλει είναι πεθαμένη πίστη». Πίστη στον Θεό σημαίνει να εμπιστεύομαι την στιγμή που αμφιβάλλω…
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, Ένας Θεός που έπαιζε κρυφτό, 4η εκδ. Αρμός, Αθήνα, 2017