4/10/2022
Περὶ τοῦ, ὅτι τὸ σῶμα φοβούμενον τοὺς πειρασμοὺς γίνεται φίλος τῆς ἁμαρτίας
ΛΟΓΟΣ ΜΖ΄
Εἴπε τις ἐκ τῶν ἁγίων πατέρων, ὅτι τὸ σῶμα φοβούμενον τοὺς πειρασμούς, γίνεται φίλος τῆς ἁμαρτίας, ἵνα μὴ στενοχωρηθῇ καὶ ἀποθάνῃ˙ διὰ τοῦτο καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα καταναγκάζει αὐτὸ ν᾽ ἀποθάνῃ˙ ἐπειδὴ γνωρίζει, ὅτι ἐὰν δὲν ἀποθάνῃ, δὲν νικᾷ τὴν ἁμαρτίαν. Ὅστις λοιπὸν ἐπιθυμεῖ νὰ ἐνοικήσῃ εἰς αὐτὸν ὁ Κύριος, ἃς βιάζῃ τὸ ἑαυτοῦ σῶμα, καὶ ἃς δουλεύῃ τὸν Θεόν, καὶ ἃς ἐργάζηται τὰς ἐντολὰς τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τὰς ὁποίας περιγράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καὶ ἃς φυλάττῃ τὴν ψυχὴν αὑτοῦ ἐκ τῶν σαρκικῶν ἔργῶν, καθὼς ἔγραψεν ὁ αὐτὸς ἀπόστολος. Σῶμα μεμιγμένον τῇ ἁμαρτίᾳ ἀναπαύεται εἰς τὰ σαρκικὰ ἔργα, τὸ δὲ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ δὲν ἐνοικεῖ εἰς αὐτό, Ὅταν τὸ σῶμα ἐξασθενήςῃ διὰ νηστείας καὶ ταπεινώσεως, ἐνδυναμοῦται ἡ ψυχὴ διὰ τῆς προσευχῆς. Συνηθίζει δὲ τὸ σῶμα, ὅταν στενοχωρηθῇ παραπολὺ ἐκ τῶν θλίψεων τῆς ἡσυχίας, καὶ στερηθῇ τῶν ἀναγκαίων, καὶ θλιβῇ τόσον, ὥστε πλησιάζει ν᾽ ἀποθάνῃ, συνηθίζει, λέγων νὰ παρακαλῇ, λέγων, ἄφες με ὀλίγον νὰ πολιτευθῶ σύμμετρα, ἵνα ὀρθοποδήσω˙ ἐπειδὴ ἐδοκιμάσθην καὶ ἔπαθον ἀπὸ τὰς τόσας σκληραγωγίας˙ καὶ ἐὰν ἀναπαύσῃς αὐτὸ ἐκ τῶν θλίψεων καὶ στενοχωριῶν, καὶ χορηγήσῃς εἰς αὐτὸ ὀλίγην ἄνεσιν, εὐθὺς ὀλίγον κατ᾽ ὀλίγον ἄρχεται νὰ σοὶ ψιθυρίζῃ κολακευτικῶς, ἕως ὅτου νὰ σὲ κάμῃ ν᾿ ἀναχωρήσῃς ἐκ τῆς ἐρήμου˙ διότι αἱ κολακεῖα αὐτοῦ εἶναί ἰσχυρόταται˙ καὶ ἰδοὺ τὶ σοὶ λέγει, ἡμεῖς δυνάμεθα νὰ πολιτευθῶμεν ἐναρέτως καὶ εἰς τὸν κόσμον˙ ἐπειδὴ παραπολὺ ἐκακοπαθήσαμεν εἰς τὴν ἔρημον˙ δυνάμεθα καὶ εἰς τὸν κόσμον νὰ ἐξασκήσωμεν τοὺς αὐτοὺς ἀγῶνας˙ δοκίμασόν με μόνον, καὶ ἐὰν δὲν γίνω ὡς θέλεις, ἡμποροῦμεν πάλιν νὰ ἐπιστρέψωμεν εἰς τὴν ἔρημον, ἰδοὺ ἡ ἔρημος δὲν φεύγει ἀπὸ ἡμᾶς. Μὴ λοιπὸν πιστεύσῃς αὐτῷ, κὰν σὲ παρακαλέσῃ παραπολύ, καὶ σοὶ δώσῃ πολλὰς ὑποσχέσεις˙ διότι δὲν πράττει ποτὲ ὅσα ὑπόσχεται˙ ἐὰν δὲ τυχὸν ἐνδώσῃς εἰς τὰς αἰτήσεις αὐτοῦ, θέλει σὲ ῥίψει εἰς πολλὰ καὶ μεγάλα ἄτοπα ἔργα, ἐκ τῶν ὁποίων δὲν θέλεις δυνηθῆ πλέον ν᾿ ἀπαλλαγῇς.
Ὅταν τὸ σῶμα ἀποκάμῃ ἀπὸ τοὺς πειρασμούς, καὶ ζητῇ ν᾽ ἀπαλλαγῇ, εἰπὲ εἰς αὐτό˙ σὺ πάλιν τὴν ἀκαθαρσίαν καὶ τὴν αἰσχρὰν ζωὴν ἐπιθυμεῖς˙ καὶ ἐὰν σοὶ εἴπῃ, ὅτι εἶναι μεγάλη ἁμαρτία νὰ φονεύσῃς σεαυτὸν διὰ τῆς κακοπαθείας, εἰπὲ καὶ σὺ εἰς αὐτό˙ ἐγὼ φονεύω ἐμαυτόν, ἐπειδὴ δὲν ὑποφέρω νὰ ζῶ ἀκάθαρτον ζωήν˙ κάλλιον μοὶ εἶναι ν᾿ ἀποθάνω ἐνταῦθα εἰς τὴν ἔρημον, παρὰ νὰ ἴδω τὸν ἀληθῆ θάνατον τῆς ψυχῆς μου, ὅστις ὑπάρχει ὁ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ χωρισμός˙ μοὶ συμφέρει ν᾽ ἀποθάνω ἐνταῦθα εἰς τὴν ἔρημον διὰ τὴν σωφροσύνην καὶ καθαρότητά μου, παρὰ νὰ ζήσω κακὴν ζωὴν εἰς τὸν κόσμον˙ ἐγὼ προετίμησα τοῦτον τὸν θάνατον διὰ τὰς ἁμαρτίας μου˙ ἂς θανατώσω ἐμαυτόν, διότι ἥμαρτον εἰς τὸν Θεόν, καὶ πλέον δὲν θέλω παροργίσει αὐτόν˙ τί θέλω τὴν ἄσωτον ζωήν, ἥτις ὑπάρχει μακρὰν τοῦ Θεοῦ; ὑπομένω τὰς ταλαιπωρίας ταύτας, ἵνα μὴ ἀποξενωθῶ ἐκ τῆς οὐρανίου ἐλπίδος˙ ποίαν ὠφέλειαν ἔχει ὁ Θεὸς ἐκ ταύτης μου τῆς ζωῆς, ἐὰν ζήσω κακῶς, καὶ παροργήσω αὐτόν;
Οσίου Ισαάκ του Σύρου, Τα σωζόμενα ασκητικά, μετενεχθέντα εις την λαλούμενην καθαράν ελληνικήν γλώσσαν παρά του οσιωτάτου ιεροδιδασκάλου Καλλίνικου Παντοκρατορινού, Αθήνα: Τύποις Αγγ. Καναριώτου και Ζανή Γρυπάρη, 1871