30/9/2021
Περὶ σημείων καὶ ἐνεργημάτων τἧς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ
ΛΟΓΟΣ ΚΔ΄
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει θερμὴ εἰς τὴν φυσικὴν αὑτῆς ἰδιότητα, καὶ ὅταν ἐπιπέσῃ εἴς τινα ἀγωνιστὴν ὑπερβολικῶς, κάμνει τὴν ψυχὴν αὑτοῦ ἐκστατικήν· διὰ τοῦτο δὲν δύναται ἡ καρδία ἐκείνου, ὅστις ᾐσθάνθη, αὐτήν, ν᾽ ἀποχωρισϑῇ ἐξ αὐτῆς· ἀλλὰ κατὰ τὸ μέτρον τῆς ποσότητος τῆς ἀγάπης, τῆς ἐπελθούσης αὐτῷ, φαίνεται εἰς αὐτὸν ἀσυνήθης τὶς ἐναλλαγή. Τὰ δὲ αἰσθητὰ αὐτῆς σημεῖα εἶναι τὰ ἑξῆς. Γίνεται τὸ πρόσωπον τοῦ ἀνθρώπου κόκκινον ὡς φῶς, καὶ χαροποιόν· τὸ δὲ σῶμα αὐτοῦ θερμαίνεται, καὶ ἀποφεύγει ἐξ αὐτοῦ πᾶς φόβος, καὶ πᾶσα συστολή, καὶ γίνεται ὡς ἐκστατικός, καὶ ἡ περιορίζουσα τὸ νοῦν δύναμις ἐκλείπει, καὶ γίνεται ὡς μωρός· νομίζει τὸν φοβερὸν θάνατον ὡς χαράν· ἡ δὲ θεωρία τοῦ νοὸς αὐτοῦ δὲν παύει ποσῶς ἐκ τῆς ἐνθύμήσεως τῶν οὐρανίων πραγμάτων, καὶ χωρὶς νὰ εὑρίσκηται εἰς τοὺς οὐρανούς, ὁμιλεῖ, ὡς νὰ ὑπάρχῃ ἐκεῖ, μὴ βλεπόμενος παρά τινος· ἡ δὲ φυσικὴ αὐτοῦ γνῶσις καὶ ὅρασις φεύγουσιν ἐξ αὐτοῦ, καὶ δὲν αἰσθάνεται τὴν κίνησίν του, διὰ, τῆς ὁποίας, ἐνεργεῖ αἰσθητῶς εἰς τὰ πράγματα· ἐπειδὴ ἂν καὶ φαίνηται, ὅτι πράττει τι, δὲν αἰσθάνεται αὐτὸ τελείως, ὡς ἔχων τὸν νοῦν αὐτοῦ μετέωρον εἰς τὴν θεωρίαν· ἡ δὲ διάνοια αὐτοῦ πάντοτε ὡς νὰ εὑρίσκηται καὶ νὰ συνομιλῇ μετ᾽ ἄλλου τινός.
Ταύτην τὴν πνευματικὴν μέθην ἐμεθήσθησάν ποτε οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι, καὶ οἱ μάρτυρες, ἐξ ὧν οἱ μὲν ἅγιοι ἀπόστολοι περιῆλθον ὅλον τὸν κόσμον κοπιῶντες καὶ ἀγωνιζόμενοι καὶ ὀνειδιζόμενοι· οἱ δὲ ἅγιοι μάρτυρες, κατακοπτόμενοι τὰ μέλη, ἔχυσαν τὰ αἵματα αὑτῶν ὡς ὕδατα ποταμῶν, καὶ πάσχοντες τὰ δεινότερα κολαστήρια, δὲν ἀπέκαμον, ἀλλὰ γενναίως ὑπέφερον αὐτά, καὶ ἐνῷ ὑπῆρχον σοφοί, ἐνομίσθησαν ὡς ἀμαθεῖς καὶ ἀνόητοι. Καὶ ἄλλοι πάλιν ἐπλανήθησαν εἰς τὰ ὄρη καὶ εἰς τὰ σπήλαια, καὶ εἰς τὰς ὁπὰς τῆς γῆς μετὰ διαφόρων ἐπιπλάστων ἀταξιῶν, ἐνῷ ἦσαν εὔτακτοι καὶ φρόνιμοι. Ταύτην αὐτῶν τὴν ἀνοησίαν εἴθε. ν᾽ ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ φθάσωμεν καὶ ἡμεῖς.᾿
Πρὶν νὰ εἰσέλθης εἰς τὴν πόλιν τῆς ταπεινώσεως, ἐὰν ἴδῃς, ὅτι ἀνεπαύθης ἐκ τῆς ἐνοχλήσεως τῶν παθῶν, μὴ πιστεύσῃς εἰς τὸν ἑαυτόν σου· διότι ὁ ἐχθρὸς σ᾽ ἔστησε παγίδα, ἵνα σ᾽ ἐξαπατήσῃ· ἀλλὰ μετὰ τὴν μικρὰν ἐκείνην ἀνάπαυσιν περίμενε μεγαλειτέραν ἐνόχλησιν καὶ ταραχὴν τῶν παθῶν· ἐπειδὴ ἐὰν δὲν κατορθώσῃς πάσας τὰς ἀρετάς, ἕως ὅτου νὰ φθάσῃς τὴν ἀρετὴν τῆς ἁγίας ταπεινώσεως, μὴ ἐλπίζης νὰ εὕρης ἀνάπαυσιν ἐκ τῶν κόπων σου, οὐδὲ θέλεις ἔχει ἄνεσιν ἐκ τῶν ἐπιβουλῶν τῶν ἐχθρῶν σου. Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀξίωσον ἡμᾶς νὰ φθάσωμεν εἰς τὴν ἀρετὴν τῆς ἁγίας ταπεινώσεως. Ἀμήν.
Οσίου Ισαάκ του Σύρου, Τα σωζόμενα ασκητικά, μετενεχθέντα εις την λαλούμενην καθαράν ελληνικήν γλώσσαν παρά του οσιωτάτου ιεροδιδασκάλου Καλλίνικου Παντοκρατορινού, Αθήνα: Τύποις Αγγ. Καναριώτου και Ζανή Γρυπάρη, 1871