2/11/2023

Μ’ ένα φτωχό Λάζαρο

[Ευαγγελική περικοπή Λουκ. 16, 19-31, Κυριακή Ε΄ Λουκά]

Συνηθισμένοι στον Άδη οι θρήνοι.
Μα τούτος που κλαίει ήταν πλούσιος εν ζωή
κι ολοφύρεται τώρα
απ’ την κάψα και το σκοτάδι της κόλασής του
ζητώντας λίγη δροσιά.
Βρίσκει τη λύση:

«Πάτερ Αβραάμ», φωνάζει
προς το χώρο των αγγέλων μακριά,
«στείλε τον φτωχοΛάζαρο που κρατάς αγκαλιά
να μου βρέξει λίγο τα χείλη…»

Μα ο προπάτωρ αρνείται. Ήταν, είπε, η σειρά του Λάζαρου
ν’ απολαύσει όσα στερήθηκε στη ζωή,
αφού εκείνος ο πλούσιος ζούσε τότε ως άφρων,
προκλητικά για τους γύρω του φτωχούς,
που τον έβλεπαν να τρώει, να πίνει
και να ντύνεται πολυτελώς,
ενώ ο Λάζαρος, ο πάμπτωχος
κι ολόγιομος έλκη κουρελής
χόρταινε μ’ αποφάγια
ζητιανεύοντάς τα απ’ αυτόν, τον ζάμπλουτο
σαν έγλειφαν τις πληγές του τα σκυλιά…

Όσο για την άλλη παράκληση του ίδιου
να στείλει ο χώρος των αγγέλων
κάποιον από τους νεκρούς πίσω στον κόσμο
μπας και προλάβει τα όμοιά του πέντε αδέλφια,
η απάντηση ήρθε αρνητική μα πεντακάθαρη:

Ἔχουσι Μωσέα καὶ τοὺς προφήτας
«…Αν αυτών τα λόγια δεν πιστεύουν,
πώς θα δείξουν εμπιστοσύνη σ’ ένα νεκρό;»

Εικόνες των δυο κόσμων
που μιλούν από μόνες τους σε τούτη
τη διδαχή του Χριστού.

Κανείς δεν ρώτησε πόσοι κατάλαβαν τότε
το νόημά της. Όμως ολοζώντανος μένει ώς σήμερα
ο προβληματισμός: Πίστεψαν και θα πιστέψουν οι αδιάφοροι
για τους φτωχούς της Οικουμένης πλούσιοι
πως πρόκριμα για την άλλη ζωή
είναι ετούτη η επίγεια και προσωρινή;

Πως στον Άδη δεν υπάρχει μετάνοια
για όσους έζησαν ζωή προκλητικά χλιδάτη
δίχως οίκτο κι αγάπη για τον συνάνθρωπό τους;

Κι όμως! Πόσο σπουδαίο δεν θα ’ταν
να κρατά καθένας μας στη στοργή της αγκαλιάς του
τουλάχιστον έναν φτωχό Λάζαρο όσο ζει;
Όπως το έδειξε κι ο Αβραάμ,
όπως ακριβώς το ζήτησε κι ο Χριστός.

Γιώργος Καλός, Ένας άγγελος την Κυριακή, εκδ. Αρχονταρίκι, Αθήνα, 2017.