27/9/2022

Η απάθεια

Η απάθεια συνίσταται όχι μόνο στο να μπορεί ο άνθρωπος να αποφεύγει τις αμαρτωλές πράξεις, αλλά κυρίως στο ούτε καν να τις επιθυμεί.

Απαθής είναι: εκείνος, που ενίκησε την επιθυμία σε όλες της τις μορφές και εκδηλώσεις, που ή τον σπρώχνουν ή τον δελεάζουν, ή τον παρασύρουν˙ εκείνος που στέκει πιο ψηλά από όλα τα πάθη˙ και τίποτε από τον κόσμο δεν μπορεί πια να του προκαλέσει ταραχή και αναστάτωση˙ εκείνος που δεν φοβείται, ούτε θλίψεις, ούτε στενοχώριες, ούτε συμφορές˙ εκείνος που δεν τον τρομάζει ούτε ο θάνατος˙ αφού είναι αρχή και εξουσία της αιώνια ζωής.

Απαθής είναι εκείνος που, παρ’ ότι υποφέρει πολλά από δαίμονες και κακούς ανθρώπους, δεν δίνει σ’ αυτά καμία σημασία˙ ούτε και τα θεωρεί κακό, λες και υποφέρει κάποιος άλλος˙ εκείνος που τιμώμενος, δεν επαίρεται˙ και καταφρονούμενος, δεν οργίζεται και δεν θυμώνει˙ εκείνος που είναι σαν το μικρό παιδί˙ που όταν το τιμωρούν, κλαίει˙ και όταν το καλοπιάνουν, χοροπηδάει από χαρά.

Η απάθεια δεν είναι μια κάποια αρετή. Είναι η συγκέντρωση (σε ένα όνομα) όλων των αρετών.

Όποιος την έχει, ζωοποιείται υπό του Αγίου Πνεύματος˙ γιατί χωρίς το Άγιο Πνεύμα, ακόμη και το πιο πνευματικό σώμα, δεν αντέχει να κρατήσει τις αρετές. Μέχρι που να κατοικήσει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, (αφού βέβαια πρώτα καθαρισθεί από τα πάθη), δεν μπορούμε να λέμε για άνθρωπο, ότι είναι απαθής. Γιατί, ο άνθρωπος πριν γίνει απαθής, υποφέρει από όλα τα πάθη. Όταν όμως το Άγιο Πνεύμα κατεβεί στον άνθρωπο, τότε του ελαφρώνει κάθε βάρος και κάθε θλίψη. Και τότε η απάθεια, και έρχεται χωρίς κόπο, και διατηρείται χωρίς κόπο.

Τῷ Θεῷ ἡμῶν δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας, Ἀμήν.

Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, Τα κρίνα του αγρού, εκδ. Ιεράς Μητρόπολης Νικοπόλεως, Πρέβεζα, 1996