22/10/2019
Δεν είσαι μόνος
Πολλές αιτίες μπορούν να προκαλέσουν τον πόνο. Από την αρρώστια ως την έλλειψη αγάπης όλα κουβαλάνε πόνο.
Ο μεγαλύτερος πόνος όμως φαίνεται πως είναι της έλλειψης της αγάπης. Όταν μάλιστα αγαπάς και δε βρίσκεις ανταπόκριση τότε πονάς αφόρητα. Τότε η αγάπη σου γίνεται μαρτύριο. Και το μαρτύριο γίνεται πιο μεγάλο γιατί δεν μπορείς να μην αγαπάς.
Το ίδιο πονάς κι όταν εγκαταλειφθείς στο μέσο μιας συμπόρευσης. Όταν, είτε από προδοσία, είτε από μια απροσδόκητη θύελλα, μένεις μόνος σου, καταμεσίς του δρόμου, νιώθεις τραγικά. Τότε αναμετριέσαι με την άβυσσο. Όλα σου φαίνονται κενά. Χάος. Κανένα υποκατάστατο δεν μπορεί ν’ αναπληρώσει την ύπαρξη που έχασες και είχες ταυτιστεί μαζί της. Τότε δεν θέλεις παρά μόνο τον θάνατο.
Και όμως υπάρχει και «κάτι άλλο», που είναι έξω από τον θάνατο. Είναι η αρχή της ζωής. Η αρχή των υπάρξεων. Η θεότητα του σύμπαντος.
Αυτή δεν είναι υποκατάστατο. Είναι η υπόσταση της ζωής. Είναι η «στάση» της ζωής. Το βάρος. Είναι η ίδια η ζωή. Είναι «ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τᾶ πάντα πληρῶν». Είναι Αυτός που ακριβώς τότε σου συμπαρίσταται. Σου κάνει «συντροφιά». Συμπορεύεται μαζί σου. Αρκεί να τον πιστεύεις και να τον θέλεις σαν συμπορευτή σου.
Ξέρει αυτός πως έχασες κάποια πολύτιμη, ίσως μοναδική για σένα «εικόνα» του, και είσαι τραυματισμένος θανάσιμα.
Ξέρει πως έχασες μια ωραία ανταύγεια του απάνω στη γη.
Ξέρει πως δεν έχεις πια ότι σου έδινε φτερά. Και, φυσικά, δεν σε αποτρέπει από τέτοιες συμπορεύσεις. Αφού, άλλωστε, σου τις συνιστά λέγοντάς σου «Ἀδελφὸς ὑπ᾿ ἀδελφοῦ βοηθούμενος ὡς πόλις ὀχυρά» (Παροιμ. ιη΄, 19) και «οὐαὶ τῶν ἑνῖ» (Εκκλησ. δ΄ 10).
Συ όμως ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάς ότι η αληθινή συμπόρευση με τους άλλους εξαρτάται από τη σωστή συμπόρευση με τη θεότητά Του. Αν συμπορεύεσαι μαζί Του με συνείδηση της άπειρης αγάπης Του και της άπειρης δύναμής Του, τότε κάθε απώλεια, οποιασδήποτε άλλης ύπαρξης, δεν θα σε αφήνει στο κενό.
Η θεότητα έχει τη δύναμη να υπο-στηρίζει και να εμπνέει την «εικόνα» της, δηλαδή τον κάθε άνθρωπο και στις πιο κρίσιμες στιγμές της ζωής του.
Γιαυτό, όποιος συμπορεύεται μαζί της αληθινά, υπαρξιακά, δε νιώθει ποτέ μόνος. Και στις πιο τραγικές ώρες του βρίσκει το υπο-στήριγμά του. Βρίσκει το κουράγιο να συμπορευτεί και πάλι με τις «εικόνες» του Θεού. Και η νέα συμπόρευση μπορεί να είναι η πιο τέλεια που υπάρχει, γιατί δύναται να έχει διαστάσεις οικουμενικές και αιώνιες.
Μπορεί, εάν το θέλει, να εκφράσει αυτό που πρέπει να εκφράζει η καθολικότητα της ανθρώπινης φύσης, που όταν βιώνεται σωστά ποτέ δεν μένει μόνη.
Ο σωστός άνθρωπος συμπορεύεται με όλη τη δημιουργία. Και για την «ατομιστική» εποχή μας αυτό είναι μια υπέροχη «καινοτομία».
Κιλίφης, Τιμόθεος Κ., Τομές: λόγος, λογική, επιστήμη (δοκίμια), Αθήνα, [χ.ε.], 1980