17/10/2017

Το πολύτιμο διαμάντι

Ἕνας πραγματευτὴς ὀνομαζόμενος παραλογιστὴς ἐπραγματεύετο σαράντα-πενῆντα χρόνους. Ποτὲ καμμίαν φορὰν προκοπὴν δὲν ἔλαβεν. Ὕστερον εὑρίσκει εἰς τὸν δρόμον ἕνα τορβᾶ. Τὸν ἀνοίγει, εὑρίσκει μέσα φλωρία κάλπικα, μαργαριτάρια κάλπικα, ψεύτικα, καὶ μέσα εἰς τὴν μέσην τοῦ τορβᾶ εὑρίσκει ἕνα διαμάντι. Παίρνει τὸν τορβᾶ μὲ τὰ ἄσπρα καὶ πηγαίνει εἰς τὸν σαράφην, νὰ ἰδῇ ἄν εἶναι καλά. Κοιτάζοντάς τα τοῦ εἶπεν ὅτι εἶναι κάλπικα καὶ μόνον τὸ διαμάντι εἶναι καλόν. Ὁ πραγματευτὴς δὲν τὸν ἐπίστευσε, μόνον τὰ παίρνει καὶ φεύγει καὶ πηγαίνει εἰς ἄλλον σαράφην καὶ τοῦ λέγει καὶ αὐτὸς πὼς αὐτὰ τὰ ἄσπρα εἶναι ὅλα ψεύτικα καὶ κάλπικα, μόνον τὸ διαμάντι εἶναι πολύτιμον πρᾶγμα. Ἐλυπήθη ὁ πραγματευτὴς καὶ παίρνει τὸ διαμάντι εἰς τὸ χέρι του καὶ τὸν τορβᾶ μὲ τὰ ἄσπρα καὶ πηγαίνει.

Εἰς τὸν δρόμον ὁποὺ ἐπήγαινε ἀπήντησε ἕνα τυφλὸν καὶ λέγει: Θέλω τὸ διαμάντι νὰ ἰδῶ τί δύναμιν ἔχει. Καὶ -ὢ τοῦ θαύματος!- ἄμα τὸ ἔγγιξεν εἰς τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ, παρευθὺς ἤνοιξαν καὶ εἶδεν ὁ τυφλός. Τότε ἐχάρη ὁ πραγματευτής. Πηγαίνει παρέκει εἰς ἕνα τόπον καὶ ἀπήντησεν ἕνα βουβὸν καὶ κωφὸν καὶ ἅμα τὸν ἔγγιξε, εὐθὺς ὡμίλησε καὶ ἤκουσεν. Ἀπήντησεν ἕνα κρατημένον καὶ ἅμα τὸν ἤγγιξε, ἰατρεύθη. Τὸ ἐγγίζει καὶ εἰς ἕνα πτωχὸν καὶ γίνεται πλούσιος. Το ἐγγίζει εἰς ἕνα γέροντα, γίνεται νέος, παλληκάρι! Το ἤγγιξεν εἰς ἕνα νεκρόν, εὐθὺς ἀνεστήθη. Βλέποντας ὁ πραγματευτὴς τοιαῦτα θαυμάσια, ἄναψεν ἡ καρδία του ἀπὸ τὴν χαρὰν καὶ παίρνει τὸν τορβᾶ μὲ τὰ ἄσπρα καὶ πηγάινει καὶ τὰ ρίπτει μέσα εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐκράτησε μόνον τὸ διαμάντι καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸ σπίτι του.

Ἦλθε καιρός νὰ ἀποθάνῃ ὁ πραγματευτὴς καὶ κράζει ὅλους τοὺς ἰδικούς του καὶ τοὺς λέγει: Ἐγώ, παιδιά μου, ἔχω σαράντα-πενῆντα χρόνους ὁποὺ ἐμπορευόμουν εἰς τὸν κόσμον· ποτὲ καμμίαν προκοπὴν δὲν ἔκαμα. Ὕστερον εὑρῆκα ἕνα τορβᾶ, ὁποῦ εἶχε μέσα φλωριά κάλπικα, γρόσια κάλπικα, μαργαριτάρια κάλπικα, καὶ μέσα εἰς τὴν μέσην τοῦ τορβᾶ εὑρῆκα ἕνα διαμάντι καὶ ἔχει τοιαύτην ἐνέργειαν, ὁποὺ καὶ νεκροὺς ἀνασταίνει καὶ κωφοὺς κάμνει καὶ ἀκούουν καὶ κάθε ἀσθένειαν τὴν ἰατρεύει. Ὅμως τώρα γρήγορα θὰ σᾶς ἀφήσω τὴν ὑγείαν καὶ μέλλω ν᾿ ἀποθάνω καὶ δὲν ἔχω νὰ σᾶς ἀφήσω ἄλλην κληρονομιάν παρὰ τοῦτο τὸ διαμάντι. Μὰ πρέπει καὶ ἡ εὐγενεία σας νὰ εὕρετε τόπον νὰ τὸ ἀποθέσετε, νὰ εἶναι ἐπιτήδειος καθὼς τοῦ πρέπει, διότι δὲν στέκει εἰς ὅ,τι τόπον καὶ ἄν τύχῃ.

Ἦλθε καιρὸς καὶ ἀπέθανε ὁ πραγματευτής, ἀπέμεινε τὸ διαμάντι εἰς τοὺς ἰδικούς του. Ἐκοίταξαν καὶ αὐτοὶ νὰ εὕρουν τόπον νὰ τὸ ἀπιθώσουν, καθὼς τοὺς παρήγγειλεν ὁ πραγματευτής. Εὑρίσκουν λοιπὸν ἕνα μάρμαρον τρίγωνον, ἰσόπλευρον, τὸ βάνουν ἐπάνω εἰς τὸ μάρμαρον τὸ διαμάντι, μὰ δὲν ἐστάθη: Ἐλυπήθησαν, πὼς δὲν εὗρον τόπον νὰ τὸ ἀπιθώσωσι. Πάλιν βάνουν ἕνα πανὶ ἄσπρο εἰς τὸ μάρμαρον διὰ μαλάκωμα, τὸ ἀπιθώνουν, δὲν στέκει τὸ διαμάντι, πάλιν ἐλυπήθησαν. Ὕστερα ματαστρώνουν ἕνα ἄλλο πανὶ ἐπάνω ἀπὸ τὸ ἄλλο, ἀπιθώνουν τὸ διαμάντι καὶ τότε εὐθὺς ἐστάθη τὸ διαμάντι. Τότε ἐχάρησαν πολὺ καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεόν.

Τώρα πρέπει νὰ ἴδωμεν, πρῶτον ποῖος εἶναι ὁ πραγματευτής, δεύτερον τί εἶναι ὁ τορβᾶς, τρίτον τί εἶναι τὰ γρόσια, τέταρτον τί εἶναι τὰ φλωρία, πέμπτον τί εἶναι τὰ μαργαριτάρια, ἕκτον τί εἶναι τὸ διαμάντι, ἕβδομον ποῖοι εἶναι οἱ σαράφηδες, ὄγδοον ποῖο εἶναι οἱ συγγενεῖς τοῦ πραγματευτοῦ, ἔνατον τί εἶναι τὸ μάρμαρον, δέκατον τί δηλοῖ τὸ ἕνα πανί, ἑνδέκατο τί δηλοῖ τὸ δεύτερον πανί. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἕνδεκα ζητήματα, τὰ ὁποῖα θὰ ἐξηγήσωμεν.

Πρῶτον πραγματευτής, παραλογιστής, μπεκρής, ἀκαμάτης, τεμπέλης εἶμαι ἐγώ. Ἐπραγματευόμην σαράντα-πενῆντα χρόνους. Εἰς τί ἐπραγματευόμην; Ἔφθειρα τὴν ζωήν μου εἰς τὴν σπουδὴν σαράντα-πενῆντα χρόνους. Μὲ ἀξίωσεν ὁ Θεὸς καὶ εὑρῆκα ἕνα τορβᾶν. Τί εἶναι ὁ τορβᾶς; Εἶναι τὸ ἅγιον καὶ ἱερὸν Εὐαγγέλιον. Τὸ ἀνοίγω καὶ βρίσκω μέσα φλωρία κάλπικα. Τί εἶναι τὰ φλωρία; Εἶναι οἱ Ἑβραίοι, ὁποὺ λέγουν πὼς πιστεύουν, μὰ εἶναι κάλπικη ἡ πίστις των, τοῦ Διαβόλου. Εὑρίσκω μέσα γρόσια κάλπικα. Τί δηλοῦν τὰ γρόσια; Εἶναι οἱ ἀσεβεῖς, ὁποὺ λέγουν πὼς πιστεύουν, μὰ εἶναι κάλπικη ἡ πίστις των, τοῦ Διαβόλου. Εὑρίσκω μέσα μαργαριτάρια ψεύτικα. Τί δηλοῦν τὰ μαργαριτάρια; Εἶναι οἱ αιρετικοί, ὁποὺ λέγουν πὼς πιστεύουν εἰς τὴν ἁγίαν Τριάδα, μὰ εἶναι ψεύτικη, τοῦ Διαβόλου καὶ αὐτῶν. Τί εἶναι τὸ διαμάντι; Εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ Θεός. Ποῖοι εἶναι οἱ σαράφηδες; Εἶναι οἱ προφῆται, ὁποὺ ἐπροκήρυξαν τὸν Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ προανάρχου καὶ παντοδυνάμου Πατρὸς. Ποῖοι εἶναι οἱ συγγενεῖς τοῦ πραγματευτοῦ; Εἶναι οἱ εὐσεβεῖς καὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, τὰ τέκνα καὶ αἱ θυγατέρες τοῦ Χριστοῦ μας. Τί εἶναι τὸ μάρμαρον τὸ τρίγωνον καὶ ἰσόπλευρον; Εἶναι ἕνας άνθρωπος, ὁποὺ λέγει πὼς πιστεύει εἰς τὴν ἁγίαν Τριάδα, μὰ δὲν φθάνει ἐκείνη ἡ πίστις διὰ νὰ σωθῇ, δὲν στέκει τὸ διαμάντι. Τί ἄλλο χρειάζεται; Χρειάζεται τὸ πρῶτον πανί, μὰ δὲν στέκει τὸ διαμάντι, ἤτοι ὁ Χριστός. Ἕνας ἄνθρωπος, ὁποὺ λέγει πὼς πιστεύει εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα, ἔχει τὸ πρῶτο πανί, τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν Θεόν, ὁποὺ νὰ ἔχῃ ὁ ἄνθρωπος μὰ δὲν σώνεται, ἀλλὰ χρειάζεται καὶ τὸ δεύτερον πανὶ καὶ τότε στέκει. Τί δηλοῖ τὸ δεύρον πανί; Εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, ὁποὺ πιστεύει εἰς τὴν ἁγίαν Τριάδα καὶ ἔχει ἀγάπην εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς ἀδελφούς του, ἤγουν τὸ δεύτερον πανί, καὶ τότε στέκει τὸ διαμάντι, ἤτοι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ Θεός.

Ἕνας ἄνθρωπος, ὁποὺ ἔχει τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν του, ἔχει ὅλα τὰ καλὰ καὶ ἁμαρτίαν δὲν ἠμπορεῖ ποτέ του νὰ κάμῃ. Καὶ ὅταν δὲν ἔχῃ τὸ διαμάντι εἰς τὴν καρδίαν του, τὴν ἀγάπην, ἤτοι τὸν Χριστόν, ἔχει τὸν Διάβολον. Καὶ ὅποιος ἔχει τὸν Διάβολον ἔχει ὅλα τὰ κακὰ καὶ ὅλας τὰς ἁμαρτίας τὰς κάμνει. Λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐγὼ μέλλω νὰ σᾶς ἀφήσω ὑγείαν καὶ νὰ πηγαίνω καὶ δεν ἠξεύρω ἄλλην φορὰν ἄν μὲ ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ σᾶς ἀπολαύσω ἐδῶ σωματικῶς ἢ ὄχι. Ἄλλο δὲν ἔχω νὰ σᾶς ἀφήσω παρηγορίαν, σκέπην, φυλακτόν, παρὰ αὐτὸ τὸ διαμάντι. Μόνον νὰ τοῦ ἔχετε στρῶμα διὰ νὰ στέκῃ. Αὐτὸ τὸ διαμάντι ἔχει ὅλα τὰ καλὰ τῶν χριστιανῶν, ψυχικὰ καὶ σωματικά, καὶ καλότυχος ἐκεῖνος ὁποὺ ἠξιώθη νὰ τὸ ἔχη εἰς τὴν καρδίαν του, διότι ἔχει ἕνα πολύτιμον θησαυρόν.

Παντελής Β. Πάσχος, Κοσμάς ο Αιτωλός, Δ΄ εκδ. Ακρίτας, Αθήνα, 1997