23/4/2022

Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου για το Πάσχα του 2022

O ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Β΄

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΚΛΗΡΟΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟ ΠΛΗΡΩΜΑ
ΤΗΣ ΘΕΟΣΩΣΤΟΥ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΣΧΑ 2022

Ἀδελφοί μου καὶ τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ
Χριστὸς Ἀνέστη!

Δὲν ὑπάρχει κανένα ἐκπληκτικότερο ἄκουσμα. Δὲν ὑπάρχει κανένα οὐσιαστικότερο ἄγγελμα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὁμολογία: Ὁ «Χριστὸς ἀνέστη» καὶ νίκησε τὸν θάνατο. Ὁ «Χριστὸς ἀνέστη» γιὰ νὰ μὴν ξαναπεθάνει ποτὲ καὶ μὲ τὸν θάνατό Του καὶ τὴν Ἀνάστασή Του ἐχαρίσατο «τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν».

Ἀνασταίνεται ὁ Χριστὸς καὶ ἀνασταίνει μαζί Του ὅλους ἐμᾶς. Μᾶς ἀφέλκει ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ Ἅδη καὶ μᾶς χαρίζει τὴν προοπτικὴ καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς ζωῆς «τοῦ μέλλοντος αἰῶνος», τῆς Βασιλείας Του τῆς αἰώνιας καὶ ἀληθινῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν ἅγια Νύκτα τῆς Ἀναστάσεως ἀνατέλλει ἡ λαμπρὴ καὶ χαρμόσυνη Ἡμέρα τῆς αἰωνιότητος καὶ ὅλος ὁ κόσμος πλημμυρίζει ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο Φῶς της: «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια»[1].

Αὐτὲς τὶς πρῶτες ὧρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση, τὸ πένθος καὶ ὁ θρῆνος μοιάζουν νὰ ἐγκαταλείπουν τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Δὲν θὰ περάσουν ὅμως πολλὲς ἡμέρες ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἱερὸ πανηγύρι καὶ ἡ τραγικότητα τῆς καθημερινότητος θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴ διαπίστωση ὅτι ὁ πόνος καὶ τὸ πένθος δὲν παύουν νὰ συνοδεύουν τὰ βήματά μας στὸν παρόντα κόσμο.

Καὶ τότε γεννιοῦνται εὔλογα ἐρωτήματα: Πῶς νικήθηκε ὁ θάνατος; Ποιὰ ζωὴ μᾶς χάρισε ὁ Χριστὸς ὅταν γύρω μας ἐξακολουθοῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ ὑποφέρουν, νὰ ἀσθενοῦν, νὰ διώκονται; Πῶς γίνεται νὰ εἶναι ἀκόμη ὑπαρκτὴ ἡ πραγματικότητα τοῦ θανάτου; Ὁ πόλεμος ποὺ ξέσπασε στὴν εὐρωπαϊκή μας γειτονιὰ καθιστᾶ τὸ ἐρώτημα πιεστικό. Ἡ πληροφορία καὶ ἡ εἰκόνα ποὺ ἔρχονται, πλούσια λόγῳ τῆς τεχνολογίας, ἀναδεικνύουν τὶς διαστάσεις τοῦ προβλήματος ἐπώδυνα, προκλητικὰ γιὰ τὶς συνειδήσεις μας. Νοιώθουμε τὸν πόνο νὰ κορυφώνεται σπαραχτικά. Ὁ θάνατος φαίνεται νὰ θριαμβεύει.

Τὴν ἀπάντηση σ’ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα θὰ τὴν ἀνακαλύψουμε στὴ φράση τοῦ ἀναστάσιμου παιάνα τῆς Νίκης: «θανάτῳ θάνατον πατήσας». Ὁ Χριστὸς χρησιμοποιεῖ κατόπιν ἐλεύθερης ἐπιλογῆς τὸν δικό Του ἑκούσιο θάνατο καὶ νικᾶ κατὰ κράτος τὸν θάνατο γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ζωὴ ποὺ χαρίζει στοὺς «ἐν τοῖς μνήμασι» δὲν προσφέρεται μέσα σὲ ἰδανικές συνθῆκες, ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως δὲν ὑπάρχουν στὴν ἱστορία, δὲν εἶναι ἄσχετη μὲ τὰ μνήματα, ἀλλὰ εἶναι ζωὴ ποὺ ἐκπηγάζει ἀπὸ τὰ μνήματα καὶ συνεχίζεται παράλληλα μὲ τὴν ὕπαρξή τους. Ἀναμετρᾶται καθημερινὰ μὲ τὸν θάνατο καὶ τελικὰ τὸν ὑπερβαίνει.

Πρὸ Χριστοῦ οἱ ἄνθρωποι προσεγγίζαμε ὅλα τὰ γεγονότα καὶ τὰ φαινόμενα τῆς ζωῆς ὑπὸ τὸν φόβο καὶ τὴν ἀπειλὴ τοῦ θανάτου. Μετὰ Χριστὸν οἱ ἄνθρωποι, ἐντεταγμένοι στὸ Πανάγιο Σῶμα Του, τὴν Ἐκκλησία, βλέπουμε ὅλα τὰ γεγονότα καὶ τὰ φαινόμενα τοῦ θανάτου ὑπὸ τὸ ἀνέσπερο καὶ Ἅγιο Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας. Ὁ θάνατος, ὁ ὁποῖος πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση ἦταν ὁ «ἔσχατος ἐχθρός», τώρα πιὰ καταργεῖται καὶ ἐξελίσσεται σὲ θρίαμβο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, εἴσοδο στὴν ἀληθινὴ ζωή.

Ἀδελφοί μου καὶ παιδιά μου,

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαντλεῖται σὲ κάποιες πασχαλινὲς εὐχὲς μὲ ἀόριστο περιεχόμενο καὶ ξύλινη γλώσσα. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι μυστήριο καὶ ὑποστασιάζεται σὲ ἕνα πρόσωπο: «Ἐγὼ εἰμί ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή»[2] μᾶς λέει ὁ Χριστὸς καὶ μᾶς καλεῖ σ’ ἕναν ἀγῶνα πίστεως ποὺ γεννᾶ τὴν ἀθανασία: «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται»[3]. Ἡ Ἀνάσταση δὲν εἶναι ἰδεολογία, εἶναι σχέση. Δὲν τὴν ὑφίστασαι, τὴν ἐπιλέγεις καὶ τὴν ζεῖς μέσα ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καὶ τὴν ἀγάπη.

Αὐτὴ ἡ διαπίστωση νοηματοδοτεῖ τὴ σημερινὴ Ἑορτὴ καὶ τὴ μεταβάλλει σὲ «πανήγυριν πανηγύρεων». Αὐτὸ εἶναι τελικὰ τὸ Πάσχα τοῦ Κυρίου μας, αὐτὴ καὶ ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ὕστατου νοήματος καὶ τοῦ σκοποῦ τῆς ὑπάρξεώς μας.

Εὔχομαι ὁλόψυχα ἔτσι νὰ ζοῦμε τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἀνέσπερο Φῶς της νὰ καταυγάζει τὴ ζωή μας.

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ὁ Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος Β΄

[1] Τροπάριο γ΄ ὡδῆς Ἀναστάσιμου Κανόνος

[2] Ἰωάν. 11, 25

[3] Ἰωάν. 11, 26