Μήνυμα ἐν ὄψει τῆς ἰδιαζούσης ὑγιειονομικῆς περιστάσεως

ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ἀθήνησι τῇ 5ῃ Νοεμβρίου 2020

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 3029

Πρὸς
Τὸ Εὐσεβὲς Ὀρθόδοξο Πλήρωμα
τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Οἱ ἄνθρωποι, ὅσο δυνατοὶ κι ἄν εἶναι, αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη κάπου νὰ ἀκουμπήσουν ὅταν τοὺς συνταράσσουν οἱ δοκιμασίες τῆς ζωῆς. Ἡ ἀνάγκη αὐτὴ γίνεται ἐντονότερη τώρα ποὺ βρισκόμαστε ἀντιμέτωποι μὲ τὴν σοβαρὴ ἔξαρση τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ. Τοῦ ἰοῦ, ποὺ ἐδῷ καὶ ἀρκετοὺς μῆνες ἀπειλεῖ ἐπικίνδυνα τὴν ἀνθρωπότητα χωρὶς νὰ κάνει διακρίσεις. Τοῦ ἰοῦ, ποὺ ἦρθε καὶ ἄλλαξε ριζικὰ τὴν καθημερινότητα τῶν ἀνθρώπων, μὲ περιορισμούς, ἐμπόδια, ἀπαιτήσεις, στερήσεις, οἱ ὁποῖες ὅλο καὶ ἐντείνονται. Βέβαια τὰ ἐρωτήματα διαρκῶς πληθαίνουν. Γιατὶ δοκιμάζεται ἡ ἀνθρωπότητα; Γιατὶ ὁ Θεὸς ἀργεῖ; Τί φταίει; Ὅσο ἡ ἀπάντηση ἀργεῖ, τόσο περισσότερο ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τοῦ διχασμοῦ καὶ τῆς ἀπόγνωσης.

Τὸ ἴδιο βασανιστικό ἐρώτημα ἀπηύθυνε καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ νὰ λάβει τὴν ἀπάντηση: «Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου. Ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται»[1]. Ὅσο κι ἄν φαίνεται ἀντιφατικὸ αὐτό, ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ φανερώνεται μέσα στὴν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Κορινθίους.

Τρεῖς φορὲς παρεκάλεσε τὸν Κύριο νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν ἀρρώστια καὶ ἡ ἀπάντησή του ἦταν: «Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη μου».

Εἶναι δυνατόν, μέσα ἀπὸ τὴν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νὰ φανερώνεται ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ; Ὅσο κι ἄν αὐτὸ φαίνεται γιὰ τὴν ἀνθρώπινη λογικὴ ἀντιφατικό, στὴν πραγματικότητα δίνει μία ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα τοῦ κάθε ἀνθρώπου.

Ἡ λύση βρίσκεται στὴν λέξη χάρη. «Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη μου». Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα νέο πρῖσμα, ὑπεράνω τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς, ἡ ὁποία θέλει ὅλα νὰ τὰ καταλάβει. Μὲ τὴν χάρη ὁ ἄνθρωπος βλέπει τὸν πόνο ὡς δωρεά, τὴν ἀρρώστια σὰν εὐκαιρία γιὰ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ, τὶς ταλαιπωρίες σὰν ἀνύψωση σὲμία σφαῖρα ἄλλης βιοτῆς. Ὁπωσδήποτε, αὐτὸ δὲν εἶναι εὔκολο γιὰ τὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις, μᾶλλον ἀδυναμίες, ἀλλὰ εἶναι δυνατὸν μόνο μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μετατρέψουμε τὴν δική μας ἀδυναμία σὲ δύναμη. Μὲ τὴν χάρη νὰ αὐξήσουμε τὴν πίστη μας στὸν Τριαδικὸ Θεό. Νὰ συνδέσουμε συνειδητὰ τὴν ζωή μας μὲ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Νὰ καλλιεργήσουμε τὶς ἀρετὲς τῆς ὑπομονῆς, τῆς ταπείνωσης καί, κυρίως, τῆς μετάνοιας ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν λύτρωση. Ἡ προσευχή μας νὰ γίνει καρδιακή, ἔντονη, τακτικὴ γιὰ ὅλους τοὺς συνανθρώπους μας, ἰδιαίτερα γιὰ τὸ ἰατρικὸ καὶ νοσηλευτικὸ προσωπικὸ ποὺ βρίσκεται στὴν πρώτη γραμμὴ τῆς μάχης γιὰ νὰ βοηθήσουν τὸν πάσχοντα ἄνθρωπο. Ἄς προσευχόμεθα γιὰ τὴν ἴαση τῶν ἀνθρώπων ποὺ τοὺς ἐπισκέφθηκε ἡ ἀσθένεια, οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νὰ εἶναι ἄνθρωποι τῆς διπλανῆς πόρτας. Ἄς προσευχόμεθα γιὰ ὅσους στερήθηκαν ἀγαπημένα πρόσωπα ἐξ αἰτίας τῆς πανδημίας. Ἄς προσευχόμεθα γιὰ τοὺς νέους μας, οἱ ὁποῖοι, μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν δυσκολία τῆς πανδημίας, μποροῦν νὰ ὡριμάσουν συνειδητοποιώντας πὼς τίποτε δὲν εἶναι αὐτονόητο σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο. Ἂς προσευχόμεθα γιὰ τὶς ψυχές ὅσων ἔφυγαν γιὰ τὸν οὐρανό, λόγῳ αὐτῆς τῆς φονικῆς ἴωσης. Ἡ ἁγιαστικὴ χάρη θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἀναπτύξουμε ὑψηλό αἴσθημα ἀτομικῆς εὐθύνης, ἀλλὰ καὶ ἀπολύτου σεβασμοῦ στὸν συνάνθρωπο.

Οἱ πιστοὶ δικαιολογημένα ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ κάποια ἀσθένεια, ἀπὸ πόνο ἢ ταλαιπωρία. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς ἀπάντηση μᾶς δίνει τὴν δυνατότητα νὰ ἀντέξουμε. Ἀναζητοῦμε τὴν ἀσφάλεια κοντὰ στὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ στὴν ποιμαίνουσα Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐνδιαφέρεται κυρίως γιὰ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ δέν ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος τῶν πιστῶν. Τὸ σῶμα εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο, ἡ Ἐκκλησία δίνει μεγάλη προσοχὴ στὰ πορίσματα τῆς ἰατρικῆς, ἀναφορικὰ μὲ δύσκολα διλήμματα βιοηθικῆς, ὅπως μεταμοσχεύσεις, ἀντιμετώπιση πανδημίας καὶ ἄλλα, τὰ ὁποῖα ἰατρικὰ πορίσματα σέβεται, ὅταν δὲν στεροῦν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τὴν σωτηρία.

Τὸ «ἀγκάθι» στὸ σῶμα τοῦ Παύλου, ὅ,τι κι ἄν ἦταν αὐτό, δὲν ἐμπόδισε τὸ ἱεραποστολικό του ἔργο ποὺ ἐκτείνεται σὲ ὅλη τὴν τότε οἰκουμένη, δὲν σταμάτησε τὴν συγγραφή τῶν ἐπιστολῶν του. Δὲν τὸν ἐμπόδισε νὰ ἐπισκεφθεῖ, ξανὰ καὶ ξανά, τὶς Ἐκκλησίες ποὺ ἵδρυσε. Δὲν τὸν ἐμπόδισε νὰ γράφει ἐπαινετικὰ λόγια γιὰ τοὺς χριστιανοὺς παραλῆπτες τῶν ἐπιστολῶν ἢ γιὰ τοὺς συνεργάτες του. Ὁ Παῦλος δὲν ἄφησε τὴν πικρία του γιὰ τὸν δικό του πόνο νὰ ἐπηρεάσει τὴν συμπεριφορά του πρὸς τοὺς ἄλλους.

Ἔτσι καὶ ἐμεῖς, μετατρέποντας τὴν ἀδυναμία σὲ δύναμη μποροῦμε νὰ μὴν ἀφήσουμε τίποτα νὰ σταθεῖ ἐμπόδιο στὸν δρόμο γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, συμπάσχουσα καὶ συναγωνιζόμενη μὲ τοὺς πιστούς, ἐπαναλαμβάνει μαζὶ μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο: «τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενω; τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι; εἰ καυχᾶσθαι δεὶ, τὰ τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι. Ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἷδεν, ὁ ὧν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι»[2].

Λαὲ τοῦ Θεοῦ ἠγαπημένε, «ἀνδρίζου, καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία σου, καὶ ὑπόμεινον τὸν Κύριον»[3], γιὰ νὰ ἀκούσεις τὴν στοργικὴ φωνὴ τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ζωῆς καὶ Τελειωτοῦ τῆς πίστεώς μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: «ἀπαλείψω πᾶν δάκρυον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμὼν αὐτῶν»[4].

† Ὁ Ἀθηνῶν ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Πρόεδρος
† Ὁ Μυτιλήνης, Ἐρεσσοῦ καὶ Πλωμαρίου Ἰάκωβος
† Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καὶ Πολυκάστρου Δημήτριος
† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας Παντελεήμων
† Ὁ Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καὶ Σουφλίου Δαμασκηνὸς
† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Ἀνδρέας
† Ὁ Ξάνθης καὶ Περιθεωρίου Παντελεήμων
† Ὁ Ἄρτης Καλλίνικος
† Ὁ Ἰλίου, Ἀχαρνῶν καὶ Πετρουπόλεως Ἀθηναγόρας
† Ὁ Ζακύνθου Διονύσιος
† Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ Κύριλλος
† Ὁ Νέας Ἰωνίας, Φιλαδελφείας, Ἡρακλείου καὶ Χαλκηδόνος Γαβριὴλ
† Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καὶ Βάρης Ἀντώνιος

Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς
† Ὁ Ὠρεῶν Φιλόθεος

[1] Β΄ Κορ. 12, 9

[2] Β΄ Κορ. 11, 29-31

[3] Ψαλμ. 26, 14

[4] Ἀποκαλ, 7, 17