6/2/2020
Μη φοβάσαι τον πόνο…
Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ μήπως πονέσουμε; Γιατί φοβόμαστε να πενθήσουμε; Να θρηνήσουμε απώλειες και μικρούς καθημερινούς θανάτους; Το ότι δεν έχουμε κέφι και όρεξη, δεν σημαίνει ότι έχουμε κατάθλιψη. Όποιος νιώθει μια δυσθυμία και ακεφιά, δεν είναι καταθλιπτικός.
Μπορεί να σημαίνει και υγεία ενός ψυχισμού που θέλει να πενθήσει κάτι που έχασε, κάτι που του λείπει, κάτι που δεν βρίσκει, κάτι που αναζητάει ή κάτι που τον πόνεσε και τον πλήγωσε. Το δάκρυ δεν μας πνίγει πάντα, τις περισσότερες φορές μας λυτρώνει. Ούτε ο πόνος είναι κατάρα, μα ευκαιρία για να συναντηθούμε με κάτι πιο δυνατό, όμορφο, υγιές, δημιουργικό και ελπιδοφόρο.
Στην εκκλησία λέμε ότι τον θάνατο ακολουθεί η ανάσταση. Πως πίσω από τον Σταυρό υπάρχει η λύτρωση και η χαραυγή της αιωνιότητας. Είναι μια μέθοδος κι ένας τρόπος η αποτυχία να μεταπλάθεται σε επιτυχία. Το λάθος σε σωστό και το κακό σε ευλογία.
Στη ψυχολογία αναφέρεται ότι την απώλεια διαδέχεται μια δημιουργία, και εγώ απλά και ταπεινά ως παθών και πολλάκις πεσών στα πατώματα του άδη μου, λέω εμπειρικώ τω τρόπω ότι η ζωή είναι όμορφη ακριβώς γιατί έχει εναλλαγές και ποικιλία.
Ένα μόνιμο δάκρυ σίγουρα είναι κουραστικό, μα και ένα χαμόγελο «αιώνιο» είναι βαρετό. Η ποικιλία διαμορφώνει ένα τοπίο τόσο πολύχρωμο που σκορπά τον μαύρο του καμβά.
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, Κάθε τέλος μια αρχή, 10η εκδ. Αρμός, Αθήνα, 2015