25/1/2024

Διάλογος μ’ ένα δαιμόνιο

Κάποτε περπατούσε σ’ ένα δρόμο. Λίγο πιο μπροστά προχωρούσε ένας άλλος διαβάτης που ήταν θεοφοβούμενος. Βλέπει τότε ο Νήφων ένα μαύρο δαίμονα να πετάει γύρω από τον άνθρωπο εκείνο και να του σπέρνει ρυπαρούς λογισμούς. Αυτός όμως είχε φωτισμένη διάκριση και δεν δεχόταν ανεξέταστα τους λογισμούς του. Γι’ αυτό συχνά στρεφόταν και έφτυνε τον διάβολο βρίζοντάς τον.

Ο άγιος βλέποντας τον πονηρό να ενοχλεί τον άνθρωπο, του έριξε μια οργισμένη ματιά λέγοντας:

– Πάψε πια, άγριε και διεφθαρμένε, να ρίχνεσαι στο πλάσμα του Θεού. Τι όφελος έχεις εσύ, άθλιε, αν χαθεί -ο μη γένοιτο!- η ψυχή του;

– Θα σου απαντήσω αμέσως, του λέει ο διάβολος: Βέβαια όφελος δεν έχω κανένα. Αλλά και αν δεν θέλω, αναγκάζομαι να πολεμώ. Βλέπεις έχουμε και ’μεις άρχοντες πάνω απ’ το κεφάλι μας, που μας διατάζουν και μας ελέγχουν μήπως αμελούμε να πολεμάμε το γένος των χριστιανών. Κι αλλοίμονο σ’ όποιον δαίμονα βρουν οι άρχοντές μας ότι παραμελεί τον πόλεμο! Τον μαστιγώνουν και τον βασανίζουν φοβερά.

– Ταλαίπωρε, του είπε ο άγιος, δεν ξέρεις ότι σε περιμένει το πυρ για τις ελεεινές σου αμαρτίες; Γιατί δεν μαζεύεσαι σε μια γωνιά να κλάψεις για το αναπόφευκτο πυρ που σου έχει ετοιμασθεί;

Καταντροπιασμένος ο δαίμονας έγινε άφαντος.

Την ώρα εκείνη περνούσε από την πλατεία ένας μοναχός με αγγελική μορφή. Έβλεπε ο όσιος να βγαίνουν απ’ το στόμα του φλόγες και ν’ ανεβαίνουν προς τον ουρανό. Πίσω του ερχόταν σαν πύρινος στύλος ένας άγγελος που με υψωμένη τη ρομφαία του φρουρούσε την ψυχή και το σώμα. Πότε – πότε ο άγγελος γύριζε πίσω κι έδιωχνε τους δαίμονες απειλώντας τους άγρια, που επιβουλεύονταν τον όσιο εκείνο μοναχό.

– Πράγματι «θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ», μονολόγησε ο Νήφων βλέποντας το παράδοξο θέαμα. Ο Κύριος δίνει θάρρος και δύναμη στους δούλους του και είναι ο ίδιος «κραταίωμα τοῦ λαοῦ αὐτοῦ». Ευλογητός ο Θεός!».

Ένας ασκητής επίσκοπος, Άγιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής, Εκδ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός, 1992.