24/6/2019
Άνθρωπος του Θεού δεν δηλώνεις· φαίνεσαι
Έχουμε κουραστεί από τους δήθεν. Από αυτούς που αυτοπροβάλλονται έστω και «ταπεινῷ τῷ τρόπῳ». Εκείνους που πίσω από το χαμόγελο κρύβουν ακονισμένα για κατάκριση και «ιερές» μάχες δόντια.
Όλους αυτούς που χρησιμοποιούν την εκκλησία για να διαμορφώσουν ένα προφίλ πνευματικότητας, ώστε να εξασφαλίσουν την αίσθηση δύναμης που δεν βρήκαν στο κόσμο. Ή εκείνους που με το ένδυμα του ζηλωτή και Ορθόδοξου «αγωνιστή» προσπάθησαν να καλύψουν την επιθετικότητά τους. Έχετε σκεφτεί ότι πολλές φορές κάνουμε αυτό ακριβώς που έλεγε ο Ιωάννης της Κλίμακος, δηλαδή «ντύνουμε με αρετές τις κακίες μας»; Γιατί, όταν η επιθετικότητα μπαίνει μέσα στη θρησκεία ονομάζεται ένθεος ζήλος, ενώ όταν είναι στα γήπεδα και τα πεζοδρόμια αλητεία. Έτσι καταξιώνεις το πάθος σου και δικαιώνεις τον παθολογικό ναρκισσισμό σου.
Πρέπει να νιώσουμε και να καταλάβουμε ότι στην εκκλησία δεν σώζεται ο ισχυρός, ο τέλειος, ο καπάτσος, ο καταφερτζής, εκείνος που τα κατάφερε, που νίκησε, που εξυψώθηκε, αλλά εκείνος που ταπεινώθηκε, που πόνεσε, που δυσκολεύτηκε, που ταλαιπωρήθηκε, λαβώθηκε, και στην αγάπη αναστήθηκε.
H εκκλησία ανήκει στους ταπεινούς αυτού του κόσμου, σε αυτούς που ζουν στα αζήτητα της εξουσίας και της δύναμης. Των υπαρξιακά λαβωμένων, ψυχικά κουρελιασμένων, εκείνων που έγλειψαν τα πατώματα της προσωπικής τους μοναξιάς και οδύνης και αισθάνθηκαν την ολική απογύμνωση της υπάρξεώς τους.
Κουραστήκαμε και πολλές φορές λυγίσαμε, κλάψαμε και πενθήσαμε για μια παραχάραξη και παραμόρφωση του εκκλησιαστικού ήθους και της χριστιανικής κατανόησης, που κρατά το περικάλυμμα της παραδόσεως και χάνει με υπαρξιακά εκκωφαντικό ήχο την ουσία της χριστιανικής ζωής. Για μια φοβερή εκπόρνευση των λέξεων, εννοιών και ουσιωδών χαρακτηριστικών του Ορθόδοξου χριστιανικού ήθους.
Για όλους εκείνους που βαπτίζουν αρετές τα πάθη και τις κακίες τους. Που ζουν την κατά Χριστόν ζωή με σκοπό και στόχο, δίχως αγάπη, έρωτα και ελευθερία. Περιμένοντας πάντα κάτι να πάρουν, να κερδίσουν, να ωφεληθούν. Εκείνη η ανήλικη και εγωπαθής αίσθηση ότι κάποιος πάντα σού χρωστά. Ότι ο άλλος διαρκώς είναι υποχρεωμένος απέναντί σου. Ποτέ όμως εσύ. Πάντα κάποιος άλλος που ίσως να μην έχει και όνομα. Έτσι, για να εξυπηρετεί την ανάγκη μας δίχως να συνδέεται μαζί μας.
Δεν είναι χριστιανικά στήθη αυτά που μετρούν τι δίνουν και τι παίρνουν, μα εκείνα που αγαπούν δίχως να περιμένουν. Δεν είναι χριστιανή ψυχή εκείνη που νιώθει αυτοδικαιωμένη και ναρκισσιστικά ολοκληρωμένη στη ζάλη της αρετής και της θρησκευτικής δικαίωσης της. O Χριστιανός δεν είναι δικαιωμένος, αλλά αγαπητικά σωσμένος. Η σωτηρία του είναι καρπός αγάπης και όχι κατορθωμάτων. Αίσθηση και εμπειρία ότι κάποιος τον αγαπάει πολύ κι ας έχει τα χάλια του, κι ας είναι αδύναμος, άσχημος, ταλαίπωρος και αποτυχημένος. Η ελπίδα του Χριστιανού δεν είναι στον εαυτό του, αλλά στον Θεό του. Όπως αναφέρει και ο π. Βαρνάβας Γιάγκου, «η μόνη μου αρετή είναι η αγάπη του Θεού».
O παράδεισος δεν είναι κατάκτηση αλλά δωρεά. Είναι καρπός σχέσης και όχι επίτευξη ισχυρών και υψηλών θρησκευτικών επιδόσεων. Δεν σώζομαι επειδή κάτι σπουδαίο έκανα, αλλά επειδή κάποιον αγάπησα και με αγάπησε. Η αγάπη με σώζει και όχι οι θρησκευτικές επιδόσεις μου. Εάν κάτι πράττω, εάν κάπως αγωνίζομαι, είναι γιατί θέλω να αγαπήσω το πρόσωπο του Θεού. Όχι να το κατακτήσω, αλλά να το ποθήσω. Αυτός ο πόθος θα με κρίνει. Αυτή η δίψα και η πείνα θα ορίσει τον αιώνιο χορτασμό μου.
Όσο και αν το δηλώσεις άνθρωπος του Θεού, δεν θα γίνεις, εάν η χαρά και η ειρήνη δεν κατακλύσουν την ύπαρξή σου.
Ας κάνουμε όσες νηστείες θέλουμε, αγρυπνίες και προσευχές, ας έχουμε Γέροντα τον πιο γνωστό πνευματικό της Ορθοδοξίας, ας βγάλουμε όσες φωτογραφίες θέλουμε με στάρετς και οσίους, η Χάρις δεν θα έρθει όποτε και όπως εμείς το θελήσουμε. Σαφώς και δεν θα έρθει, όσο εμείς με πρόφαση την πνευματικότητα κτίζουμε την εικόνα του αυτοειδώλου μας, το εγωιστικό θρησκευτικό προφίλ μας. Και όλα τούτα, με στόχο τις θρησκευτικές επιδόσεις και κατακτήσεις μας. Έτσι, για να αισθανθούμε ότι κάτι καταφέραμε και ότι τελικά κάποιοι είμαστε.
H Χάρις δεν εκβιάζεται ούτε εξαγοράζεται, δωρίζεται και εκχέεται αγαπητικά στους ταπεινούς, αφανείς, πληγωμένους και αγαπητικά στραμμένους προς τον Θεό. Εκείνους που απογυμνώθηκαν και ξαρματώθηκαν από όλες τις αυταπάτες του κόσμου, όλες τις δυνάμεις και εξουσίες, από όλα τα είδωλα, ακόμη και του ίδιου τους του εαυτού.
Άνθρωπος του Θεού, λοιπόν, δεν δηλώνεις, δεν φωνασκείς να πείσεις τους άλλους περί τούτου. Εάν είσαι, εάν μέσα σου ζει το πνεύμα του Θεού και o Χριστός συνέχει την ύπαρξή σου, θα γένει φανερό σε όλους δίχως εσύ να μιλάς. Δίχως λέξεις και δηλώσεις. Είναι σαν το άρωμα που δεν κάνει κάτι. Δεν μιλάει, αλλά μυρίζει απίστευτα και κανείς δε μπορεί να το προσπεράσει δίχως να το θαυμάσει. Είναι η εμπειρία, το βίωμα και η αίσθηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας, που κινεί τους άλλους να πουν, «Να, όντως εδώ υπάρχει παρουσία του Θεού. Αυτός είναι άνθρωπος του Θεού», όχι γιατί το λέει και το φωνάζει, αλλά γιατί το ζούμε και το βιώνουμε. Είναι το βίωμα που ξεπερνά τις λέξεις, είναι ο Θεός που φανερώνεται στις καρδιές με τρόπο ανείπωτο.
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, Κάθε τέλος μια αρχή, 10η εκδ. Αρμός, Αθήνα, 2015