Κυριακή της Απόκρεω
Στον ιερό Ευαγγελιστή Ματθαίο είμαστε ευγνώμονες για την επί του Όρους Ομιλία του Κυρίου και για την παραβολή της μέλλουσας κρίσης. Η παραβολή φανερώνει μια φάση του παγκόσμιου δικαστηρίου του Θεού. Σύμφωνα με αυτή όλοι οι άνθρωποι θα κριθούν με Νόμο την αγάπη. Ο Κριτής βάζει στα δεξιά Του τους δίκαιους και στα αριστερά Του τους άδικους ανθρώπους. Στους πρώτους θα πει: «μπείτε στην ουράνια Βασιλεία, γιατί πείνασα και μου προσφέρατε φαγητό, δίψασα και μου δώσατε νερό, ήμουν ξένος και με περιποιηθήκατε, γυμνός και με ντύσατε, αρρώστησα και φυλακίστηκα και με επισκεφτήκατε». Στην εύλογη απορία των Δικαίων πότε συνέβησαν όλα αυτά ο Κύριος απαντά ότι «εφόσον δείξατε αγάπη σε κάθε ελάχιστο και ταπεινό άνθρωπο το κάνατε σε μένα». Τα αντίθετα θα πει στους άδικους. Και καταλήγει η παραβολή με τα κατηγορηματικά λόγια: «Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ματθ. 25,46). Αληθινά το μυστικό της ευτυχίας στην παρούσα και μέλλουσα ζωή είναι η αγάπη. Ωραία γράφει ο Ντοστογιέφσκυ ότι η κόλαση είναι το μαρτύριο, του να μην αγαπά κανείς. Η αγάπη είναι εφευρετική. Ο ιερός Αυγουστίνος συνιστά: «αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις». Με την αγάπη λύνονται όλα τα προβλήματα και όλες οι διαφορές, ατόμων και λαών. Γιατί αν πραγματικά αγαπάς τον άλλον δεν τον κατακρίνεις, δεν τον βρίζεις, δεν τον αδικείς κ.ο.κ. Η αγάπη είναι το παν. Λέγεται ότι στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ένας μικρός δικαστής (παιδί) όταν είχε να δικάσει δυο, που είχαν κάποιες διαφορές, τους έβαζε να φιληθούν και μετά τους έλεγε τώρα φύγετε. Είχαν πλέον αγαπήσει και δεν επέμεναν στην κακία. Αυτά είναι τα θαύματα της αγάπης. (Χίου Χρυσ. Γιαλούρης).
Για την προσωρινότητα της παρούσης ζωής και αιωνιότητα της μελλούσης ο αείμνηστος Κων. Καλλίνικος έγραψε την εξής συγκινητική ιστορία, ναυαγών στον Ατλαντικό. Έμειναν μέσα σε βάρκα και περίμεναν να δουν πλοίο για να τους περισυλλέξει. Ένα βράδυ είδαν φώτα και είχαν ελπίδες. Όπως έπρεπε να βρεθεί ένα σπίρτο για να ανάψουν κάποιο φαναράκι, ώστε δεμένο σε κουτί να κάνουν κινήσεις ανάλογες, να δοθεί σήμα, να τους αντιληφθούν και να τους σώσουν. Με πολύ κόπο βρέθηκε το σπίρτο. Ο άνεμος όμως ήταν απειλητικός. Τελικά άναψε το σπίρτο, τακτοποιήθηκε το φανάρι, δόθηκε το σήμα, ήλθε η σωτηρία. Και καταλήγει ο δεινός ιεροκήρυκας. Ευτυχείς όσοι με το σπίρτο της παρούσης ζωής ανάψουν το φανό της αιωνιότητας. (Θεμέλια πίστεως σ. 339).
Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας σε κάποια επίκαιρη ομιλία του είπε πάνω από δέκα φορές την φράση «τρέμω την φοβεράν ημέραν της κρίσεως». Καιρός και εμείς που δεν έχουμε την αγιότητα εκείνου να ομολογήσουμε το ίδιο και να συναισθανθούμε τα λάθη μας και να θυμηθούμε το παγκόσμιο δικαστήριο και να μετανοήσουμε. Τέλος επιβάλλεται να συνειδητοποιήσουμε το χρυσοστομικό: «Πλέομεν πλοῦν οὐ τὸν ἀπὸ γῆς εἰς γῆν, ἀλλὰ τὸν ἀπὸ γῆς εἰς οὐρανόν».
Νευράκης Νικόλαος, Το κατανυκτικό Τριώδιο, Αθήνα, 1995