Για τον τρόπο της συλλήψεως του Θεού Λόγου και της θείας σαρκώσεώς του

Άγγελος Κυρίου πήρε εντολή να πάει προς την αγία Παρθένο, που καταγόταν από τη φυλή του Δαβίδ· «Πρόδηλον γὰρ ὡς ἐξ Ἰούδα ἀνατέταλκεν ὁ Κύριος, ἐξ ἧς φυλῆς οὐδεὶς προσέσχηκε τῷ θυσιαστηρίῳ» όπως είπε ο θείος απόστολος· αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε αργότερα με περισσότερες λεπτομέρειες. Προς αυτήν φέρνοντας την ευχάριστη αγγελία έλεγε· «Χαῖρε κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ. Ἡ δὲ διεταράχθη ἐπὶ τῷ λόγῳ» και λέγει προς αυτήν ο άγγελος· «Μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ Κυρίῳ καὶ τέξῃ Υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν. Αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Γι’ αυτό, το όνομα «Ιησούς» ερμηνεύεται ως σωτήρας. Και καθώς αυτή απορούσε· «Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;» Πάλι λέγει προς αυτήν ο άγγελος· «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σε, καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι. Διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται Υἱὸς Θεοῦ». Και αυτή είπε προς αυτόν· «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ ταὸ ρῆμα σου».

Μετά τη συγκατάθεση λοιπόν της Αγίας Παρθένου, ήλθε σ’ αυτήν, κατά τον λόγο του Κυρίου, που είπε ο άγγελος, Πνεύμα Άγιο, καθαρίζοντάς την και παρέχοντας δύναμη δεκτική της θεότητος του Λόγου, συνάμα και γεννητική. Και τότε έριξε της σκιά πάνω της η ενυπόστατη σοφία και η δύναμη του Θεού του υψίστου, ο Υιός του Θεού, ο ομοούσιος με τον Πατέρα, κατά κάποιο τρόπο σαν θείος σπόρος, και στέριωσε για τον εαυτό του, από τα αγνά και καθαρότατα αίματα αυτής, σάρκα εμψυχωμένη με ψυχή λογική και νοερή, ως απαρχή του δικού μας φυράματος, όχι με σπέρμα αλλά με δημιουργική δύναμη δια μέσου του Αγίου Πνεύματος, χωρίς να ολοκληρώνεται το σχήμα με μικρές και διαδοχικές προσθήκες, αλλά αυτό το ένα φτάνοντας στην ολοκλήρωση. Ο ίδιος ο Θεός Λόγος έγινε η υπόσταση στη σάρκα· γιατί ο Θεός Λόγος δεν ενώθηκε με σάρκα που προϋπήρχε και είχε υπόσταση, αλλά αφού εγκαταστάθηκε στη μήτρα της Αγίας Παρθένου, χωρίς να περικλειστεί, οικοδόμησε στη δική του υπόσταση από τα αγνά αίματα της Παρθένου σάρκα εμψυχωμένη με λογική και νοερή ψυχή, προσλαμβάνοντάς την ως απαρχή του ανθρωπίνου φυράματος, αφού ο ίδιος ο Λόγος έγινε στη σάρκα υπόσταση. Ώστε τη στιγμή που υπήρξε η σάρκα, υπήρξε η σάρκα του Θεού Λόγου και τη στιγμή που υπήρξε η σάρκα εμψυχωμένη με λογική και νοερή ψυχή, υπήρξε η σάρκα εμψυχωμένη με λογική και νοερή ψυχή του Θεού Λόγου. Γι’ αυτό δεν λέμε άνθρωπο που αποθεώθηκε αλλά Θεό που ενανθρώπησε γιατί ως τέλειος Θεός κατά φύση έγινε ο ίδιος τέλειος άνθρωπος κατά φύση, αφού δεν δέχτηκε καμιά τροπή στη φύση της θεότητος ούτε έκανε φάντασμα την οικονομία της σωτηρίας, αλλά ενώθηκε καθ’ υπόσταση ασύγχυτα και αναλλοίωτα και αδιαίρετα με τη σάρκα, που πήρε από την αγία Παρθένο, εμψυχωμένη λογικά και νοερά και έχοντας το είναι σ’ αυτόν, δεν μετέβαλε τη φύση της θεότητός του στην ουσία της σάρκας ούτε βέβαια την ουσία της σάρκας του στη φύση της θεότητός του και δεν αποτέλεσε μια σύνθετη φύση από τη θεία φύση και την ανθρώπινη που προσέλαβε.

Αγίου Ιωάννη Δαμασκηνού, Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, Αθήνα, εκδ. Πουρνάρας, 2009