Β΄ Κυριακή των Νηστειών[1]
(Εβρ. 1, 10-2, 23, Μάρκ. 2, 1-12)

Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι᾿ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται (Ιω. 10,9) Ο Κύριος λέει το ίδιο και σε άλλο σημείο: Οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι᾿ ἐμοῦ (Ιω. 14, 6). Κι ακόμη πιο περιεκτικά το επιβεβαιώνει, όταν λέει: Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν (Ιω. 15,6).

Ο Χριστιανός είναι ο άνθρωπος που ζει εξολοκλήρου εν Χριστώ και του οποίου κάθε καλό χαρακτηριστικό προέρχεται από τον Χριστό. Η δικαίωσή του είναι δια του Χριστού, και το σώμα του είναι και αυτό για τον Χριστό. Κάθε ένας που σώζεται, σώζεται επειδή έχει ενδυθεί τον Χριστό. Μόνο έτσι έχει πρόσβαση προς τον Πατέρα.

Έχουμε απομακρυνθεί από τον Θεό και συνεπώς υποκείμεθα στην οργή Του. Μόνο πλησιάζοντας τον Χριστό και για χάρη του Χριστού υποχωρεί η κρίση του Πατρός και μας ελεεί και μας δέχεται.

Η σφραγίδα του Χριστού αποτυπώνεται σε ολόκληρη τη φύση του Χριστιανού και όποιος φέρει αυτή τη σφραγίδα ακόμη κι αν πορευθεί «ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου» δεν θα φοβηθεί.

Για τον σκοπό αυτό, έχουμε τα Μυστήρια – το Βάπτισμα και την Θεία Κοινωνία, με την Εξομολόγηση ως ενδιάμεσο, για τις αμαρτίες που κάναμε μετά το Βάπτισμα. Αυτά όμως τα προσφέρει ο Κύριος. Εμείς πρέπει να συνεισφέρουμε, καλλιεργώντας την πίστη μαζί με την ομολογία: «Είμαι καταδικασμένος, και σώζομαι μόνο δια του Κυρίου Ιησού Χριστού»· καλλιεργώντας την αγάπη που επιθυμεί διακαώς να Του προσφέρει τα πάντα, χωρίς να κρατήσει τίποτε δικό της· καλλιεργώντας την ελπίδα, που στηρίζεται στην βεβαιότητα ότι ο Κύριος δεν θα μας εγκαταλείψει, αλλά θα μας βοηθήσει με κάθε τρόπο, εσωτερικό και εξωτερικό, στη διάρκεια της ζωής μας, μέχρις ότου η ελπίδα μας μάς φέρει εκεί που Εκείνος κατοικεί.

[1] Το σημερινό σχόλιο του Αγίου δεν βασίζεται στα αναγνώσματα.

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, Ψωμί για το ταξίδι: Οδοιπορικό Μεγάλης Τεσσαρακοστής, 1η έκδ., Αρμός, Αθήνα, 2012