Ο πραΰς Βασιλεὺς
«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος,
ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραήλ»
(Ἰωάν. ιβ΄,13)
Τίποτε το βασιλικό δεν είχε η σημερινή είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα.
Την διέσχισε «πραΰς», μόνος και απέριττος, καθήμενος επί πώλου όνου. Κανένα βασιλικό μεγαλείο και καμμιά δόξα δεν τον συνοδεύει. Παρά ταύτα όμως ο λαός τον υποδέχεται με επευφημίες και εκδηλώσεις πηγαίου ενθουσιασμού. Και τον επευφημεί ως βασιλέα.
«Ὡσαννά εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραήλ».
***
Υπήρξε μόνιμη και επίμονη η ιδέα, ότι ο Ιησούς ήταν βασιληάς. Εκείτετο ακόμη βρέφος στη φάτνη, όταν εκ των τριών Μάγων της Ανατολής ο ένας, με τον χρυσόν, που του προσέφερε, υπεδήλωσε τη βασιλική Του ιδιότητα. Δεν είχε σε ανάκτορο γεννηθή. Ουδέ καν σε κοινή στέγη. Ένα ξένο σπήλαιο στάθηκε ο γενέθλιος τόπος και μια φάτνη αλόγων η βρεφοδόχος Του. Παρά ταύτα όμως μεταξύ της σμύρνας και του λιβανιού λαμπυρίζει ο χρυσός. Διακήρυξι πως ήταν βασιληάς ο τεχθείς.
Αλλά και έπειτα η πεποίθησι στη βασιλική Του ιδιότητα μένει σταθερή και επίμονη. Βασιληά, θέλησαν να τον ανακηρύξουν τα πλήθη μετά το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων, παρ’ ότι μπροστά τους δεν είχαν παρά έναν άσημο Ναζωραίο, τον «υἱὸν τοῦ τέκτονος». Κι ακόμα, όταν στάθηκε υπόδικος στο Πραιτώριο, στερημένος από κάθε δύναμι, γυμνός από κάθε αίγλη, προδομένος από ένα μαθητή Του και εγκαταλελειμένος από τους άλλους, ο ηγεμόνας τον κοιτάζει εταστικά και του απευθύνει μια παράξενη ερώτησι: «οὐκοῦν βασιλεὺς εἶ σύ;» Είσαι λοιπόν βασιληάς; Και η απάντησι έρχεται ρητή και κατηγοριματική. «Σὺ εἶπας!» Ναι! Είμαι βασιληάς.
Και κάτω απ’ αυτή τη διακήρυξι έγειρε το κεφάλι Κατάδικος πάνω στο Σταυρό.
Ο πάπυρος, που τεντώθηκε πάνω απ’ την κεφαλή, που αντί για στέμμα έφερε έναν ακάνθινο στέφανο, διαβεβαίωνε πως ήταν βασιληάς. «Ἰησοῦς Ναζωραῖος, βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων» έγραφε…
Και πράγματι υπήρξε βασιληάς. Βασιληάς αιώνιος, που έσυρε πίσω Του στρατιές ψυχών οιστρηλατημένων για να τις οδηγήση στη δόξα του Ουρανού. Βασιληάς, που δεν γνώρισε άλλο θρόνο παρά τις καρδιές των ανθρώπων. Βασιληάς, που -όπως έλεγε ο εξόριστος Στρατηλάτης της Αγίας Ελένης- στα διάτρητα χέρια Του κρατάει τα νήματα της Ιστορίας. Ο μόνος βασιληάς του οποίου όταν θα κροτήση το τηλεβόλο τότε μόνον θα ειρηνεύση η γη.
Αυτός είναι ο βασιληάς, που εισέρχεται σήμερα στα Ιεροσόλυμα όχι σε άτι πολεμικό αλλά επάνω στην τρυφερή ράχη ενός ταπεινού πώλου. Ας τον ακολουθήσωμε…
Κούρκουλας Κωνσταντίνος, Σκηνές από το πάθος, Αθήνα, 1968