Menu Close

19/9/2017

Ένας καλός λόγος μαλακώνει και τους κακούς

Κάποτε ο αββάς Μακάριος οδοιπορούσε με τον υποτακτικό του. Καθώς κοντόφθαναν στον προορισμό τους έστειλε τον μαθητή μπροστά να ειδοποιήσει, κι ο νεαρός συναντήθηκε τυχαία μ’ έναν ειδωλολάτρη ιερέα και επιπόλαια του φώναξε· «πού τρέχεις δαίμονα;». Εκείνος προσβλήθηκε κι αφού τον κτύπησε με την μαγκούρα του, πληγώνοντάς τον σοβαρά, ώστε να πέσει αναίσθητος, συνέχισε τρέχοντας τον δρόμο του. Μόλις προχώρησε λίγο συναντήθηκε με τον Μακάριο, που καθώς τον είδε να τρέχει, νόμισε πως κινδύνευε και του ευχήθηκε· «μακάρι να γλιτώσεις, ευλογημένε». Ο ιερέας κατάπληκτος σταμάτησε, ήρθε κοντά και ρώτησε τον αββά· «γιατί μου εύχεσαι και μ’ ευλογείς;». Του απάντησε ο γέροντας· «επειδή σε είδα να μοχθείς απεγνωσμένα». Ο ιερέας του είπε· «πολύ συγκινήθηκα με το χαιρετισμό σου· είμαι σίγουρος πως εσύ είσαι άνθρωπος του Θεού, ενώ λίγο πριν ένας άλλος μοναχός, πολύ κακός, μ’ έβρισε και ’γω τον σκότωσα στο ξύλο».

Ο γέροντας κατάλαβε πως επρόκειτο για τον υποτακτικό του, αλλά προτού προφτάσει να τρέξει για να τον βοηθήσει, ο ειδωλολάτρης έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε να τον κάμει κι αυτόν μοναχό. Ο Μακάριος συγκατάνευσε κι έτσι μαζί έτρεξαν και μετέφεραν τον κτυπημένο καλογεροπαίδι στο κοντινό μοναστήρι. Οι μοναχοί βλέποντας μαζί με τον αββά να ’ρχεται κι ο ιερέας των ειδώλων παραξενεύτηκαν, αλλά σύντομα συμφώνησαν να τον κάμουν αδελφό τους. Δεν ήταν δα και ο πρώτος ειδωλολάτρης που προσερχόταν στο Χριστό χάρη στο Μακάριο, που πάντα πίστευε πως ο κακός λόγος και τους καλούς εξαγριώνει, ενώ ένας καλός λόγος μαλακώνει και τους κακούς.[1]

[1] Μακαρίου του Αιγυπτίου, Αποφθέγματα 39/ΒΕΠΕΣ τόμ. 42, σελ. 267 εξ.

Βουλγαράκης Ηλίας, Νερό από την έρημο: Ιεραποστολικές ιστορίες από τη ζωή των μοναχών της αρχαίας Εκκλησίας μας, 2η έκδ., Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα, 1996.