Μεγάλη Ἐβδομὰς

«Τὰ πάθη τὰ σεπτὰ ἡ παροῦσα ἡμέρα ὡς
φῶτα σωστικὰ ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ…»
(Κάθισμα τῆς Μ. Δευτέρας)

Ἡ ἐβδομάς, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶσται, ἡ ἐβδομὰς ἡ ὁποία ἀρχίζει ἀπὸ τὴν νύκτα τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, ὅτε μέσα εἰς ἀτμόσφαιραν βαθυτάτων θρησκευτικῶν συγκινήσεων ὁ εὐσεβὴς μας λαὸς ἀκούει τὸ κατανυκτικὸν τροπάριον «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός…» καὶ τελειώνει τὴν νύκτα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, ὅτε ψάλλεται ὁ παιὰν τοῦ θριάμβου «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν…», ἡ ἑβδομάς, λέγομεν, αὐτὴ όνομάζεται Μεγάλη Ἑβδομᾶς. Καὶ ὀνομάζεται μεγάλη ὅχι διότι αἱ ὦραι τῶν ἡμερῶν τῆς ἑβδομάδος αὐτῆς εἶνε περισσότεραι ἀπὸ τὰς ὦρας τῶν ἡμερῶν οἱασδήποτε ἄλλης ἑβδομάδος τοῦ ἔτους -168 ὦρας ἔχει καὶ ἡ Μ. Ἑβδομάς, ὅπως καὶ πάσα ἄλλη ἑβδομάς- ἀλλὰ διότι τα γεγονότα, τῶν ὁποίων ἑορτάζομεν τὴν ἐπέτειον μνήμην κατ᾿ αὐτήν, εἶνε κυριολεκτικῶς κοσμοϊστορικά. Δὲν γνωρίζω ἀκριβῶς τί θὰ συνέβαινεν εἰς τὴν ἀνθρωπότητα, ἐὰν ἔλειπον ἀπὸ τὴν παγκόσμιον ἱστορίαν χρονολογίαι ὡρισμένων γεγονότων, ἀλλ᾿ ἕνα γνωρίζω ἀκριβῶς, ὅτι ἐὰν ἔλειπεν ἀπὸ τῆν παγκόσμιον ἱστορίαν ἡ Μεγάλη Ἑβδομάς, ἐὰν δηλαδὴ ὁ Χριστὸς δὲν ἐσταυρώνετο καὶ δὲν ἀνίστατο ἐκ τοῦ τάφου, ἡ παγκόσμιος ἱστορία θὰ ἦτο σκότος, ζόφος, ἄλυτον αἴνιγμα, ἀβυσσαλέον χάος, καὶ ὁ ἄνθρωπος, ἡ κορωνὶς τῆς δημιουργίας, ἠ εἰκὼν τοῦ Θεοῦ, θὰ ἦτο τὸ δυστυχέστερον τῶν πλασμάτων, ναυαγὸς χωρὶς σωσίβιον καὶ φυλακισμένος χωρὶς ἐλπίδα νὰ ἐξέλθῃ ποτὲ ἀπὸ τὴν φρικτὴν φυλακήν του.

Δόξα μυριάκις, ἀπείρως μυριάκις δόξα τῷ ὑπὲρ ἡμῶν παθόντι καὶ ἀναστάντι Κυρίῳ. Ἡ ἱερὰ καὶ μόνον ἀνάμνησις τῶν σεπτῶν του παθῶν καὶ τῆς ἐνδόξου άναστάσεώς του εἶνε ὁ ἥλιος ποὺ φωτίζει, θερμαίνει καὶ ἀναζωογονεῖ τὸ σύμπαν. Ἰδοὺ διατί ἅμα τῇ ἐνάρξει τῆς Μ. Ἑβδομάδος ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας· «Τὰ πάθη τὰ σεπτὰ ἡ παροῦσα ἡμέρα ὡς φῶτα σωστικά ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ· Χριστὸς γὰρ ἐπείγεται τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι, ὁ τὰ σύμπαντα ἐν τῇ δρακὶ περιέχων καταδέχεται ἀναρτηθῆναι ἐν ξύλῳ τοῦ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον».

Διὰ πᾶσαν στιγμὴν τοῦ βίου μας, καὶ τὴν πλέον τρικυμιώδη, δὲν ὑπάρχει συγκινητικώτερον, διδακτικώτερον καὶ σωτηριοδέστερον ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν ἱστορίαν τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου. Βιβλία ὁλόκληρα εἰς ὅλας τὰς γλώσσας καὶ διαλέκτους ἔχουν γραφῆ γύρω ἀπὸ τὸ δρᾶμα τοῦ Γολγοθᾶ, ποὺ ἀξίζει νὰ ὀνομασθῇ τὸ δρᾶμα τῶν δραμᾶτων.

***

Φθάσαντες, πιστοί, τὸ σωτήριον Πάθος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, τὴν ἄφατον αὐτοῦ μακροθυμίαν δοξάσωμεν· ὅπως τῇ αὐτοῦ εὐσπλαγχνίᾳ συνεγείρῃ καὶ ἡμᾶς, νεκρωθέντας τῇ ἁμαρτίᾳ, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος. (Ἀπὸ τοὺς αἴνους τῆς Μ. Δευτέρας)

Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου Μητροπολίτου Φλωρίνης, Προς τον Γολγοθάν, εκδ. Ορθόδοξος Ιεραποστολική Αδελφότητα ο «Σταυρός», Αθήνα, 1975