Menu Close

Θεοφάνεια

Κατά[1] την ημέρα των Θεοφανείων όλος ο κόσμος ανακαινίζεται και γίνεται μέτοχος της αγιότητος του Θεού. Την ίδια όμως αυτή μέρα, ο Χριστός μπαίνει στον δρόμο του Γολγοθά.

Ήρθε προς τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, στον Ιορδάνη, όχι για να καθαρθεί -ήταν καθαρός από κάθε αμαρτία και επειδή ήταν Θεός αλλά και επειδή η ανθρώπινη φύση Του είχε καθαριστεί δια μέσου της ιστορίας του Ισραήλ, από εκείνους τους προγόνους Του που είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στον Θεό και των οποίων η αγιότητα αποκορυφώθηκε στην πάναγνη Μητέρα του, την τόσο άσπιλη και ακηλίδωτη, ώστε να μπορέσει να οδηγηθεί στα Άγια των Αγίων, εκεί όπου και ο Αρχιερεύς ακόμη δεν τολμούσε να μπει παρά μόνο μια φορά τον χρόνο και πάλι μετά από ειδικούς καθαρμούς.

Ο Χριστός δεν είχε ανάγκη καθαρμού. Αλλά αυτά τα νερά, μέσα στα οποία τόσοι αμαρτωλοί άνθρωποι είχαν βαπτιστεί, εξομολογούμενοι στον Ιωάννη την αμαρτωλότητά τους, ήταν, θα λέγαμε, βαρειά από την αμαρτία και θνητότητα του ανθρώπινου γένους. Είχαν γίνει νερά θανάτου και σ’ αυτά βαπτίζεται ο Κύριος Ιησούς Χριστός εκείνη την ημέρα, παίρνοντας επάνω Του τη θνητότητα -αποτέλεσμα της αμαρτίας του κόσμου.

Θεοφάνεια

Έρχεται, αθάνατος κατά την ανθρώπινη και θεία φύση Του, και ταυτόχρονα ενδύεται με τη θνητότητα του αμαρτωλού κόσμου. Αυτό είναι και το πρώτο Του βήμα στο μονοπάτι που οδηγεί στον Γολγοθά. Τούτη τη μέρα μένουμε έκθαμβοι από την άπειρη αγάπη του Θεού. Όπως όμως και σε κάθε άλλη περίπτωση, ο άνθρωπος έπρεπε να συμμετάσχει με κάθε τρόπο στη σωτηρία που ο Θεός του παρείχε. Γι’ αυτό και έρχεται ο Χριστός και γίνεται κοινωνός της θνητότητάς μας, για να μας σώσει. Το αποκορύφωμα θα συμβεί στον Γολγοθά όταν θα πει «Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλιπες;» Αυτή θα είναι μία στιγμή κατά την οποία, Θεός καθώς ήταν μαζί και άνθρωπος, και ακριβώς επειδή μετέσχε της μοίρας της ανθρωπότητας, θα χάσει την επικοινωνία με τον Πατέρα Του. Αυτή είναι η υπέρτατη πράξη της θείας αγάπης.

Ας χαρούμε λοιπόν σήμερα και ας θαυμάσουμε, και ας υμνήσουμε αυτή την αγάπη του Θεού, και ας μάθουμε από Αυτόν˙ διότι λέει στο Ευαγγέλιο «Ὑπόδειγμα δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν, καὶ ὑμεῖς ποιῆτε». Μας καλεί, μέσα στα πλαίσια της ανθρώπινης αμαρτωλότητάς μας, να σηκώσουμε ο ένας το φορτίο του άλλου, στη ζωή και στον θάνατο. Ας μάθουμε από αυτό. Δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να σηκώσουμε το βάρος ακόμη και εκείνων που αγαπάμε˙ και το βρίσκουμε πρακτικά αδύνατο να δώσουμε ένα χέρι στα βάρη εκείνων που δεν αγαπάμε με φυσική, άμεση τρυφερότητα. Ας μάθουμε, γιατί αυτό είναι το πρώτο μάθημα που μας δίνει ο Χριστός, καθώς σήμερα ξεκινά τη διακονία Του.

[1] Ομιλία που εκφωνήθηκε τα Θεοφάνεια του 1998

Anthony Bloom, Ο ευάλωτος Θεός: Το μυστήριο της Γέννησης του Σωτήρα, Αθήνα, Εν πλω, 2008