Στο Άγιο Πάσχα και στη βραδυπορία

1.  Σήμερα είναι η ημέρα της αναστάσεως του Χριστού και είναι η αρχή ευνοϊκή! Ας λάμψουμε για το πανηγύρι κι ας αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον! Ας πούμε, «είμαστε αδελφοί» όχι μόνο σ’ εκείνους που δέχτηκαν κάτι από εμάς αλλά και σ’ εκείνους που μας μισούν. Ας τα συγχωρήσουμε όλα τώρα που γιορτάζουμε την ανάσταση. Ας συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλον. Και εγώ να σας συγχωρήσω που έχω τυραννηθεί από την καλή τυραννία σας, αυτό σας το λέω τώρα, και εσείς να με συγχωρήσετε, που εξασκήσατε την καλή τυραννία, εάν με κατηγορείτε για τη βραδυπορία μου, διότι βέβαια η βραδυπορία αυτή είναι πολύ καλύτερη και πολυτιμότερη για τον Θεό από την ταχύτητα άλλων. Διότι είναι καλό και να διστάζουμε για λίγο να δεχτούμε την πρόσκληση του Θεού, όπως παλαιότερα έκανε ο Μωυσής (Εξ. δ΄ 13) κι αργότερα ο Ιερεμίας (Ιερ. α΄ 6), αλλά και να τρέχουμε πρόθυμα όταν μας καλεί ο Θεός, όπως έκαναν ο Ααρών (Εξ. δ΄ 27) και ο Ησαΐας (Ησ. στ΄ 8), μόνο που πρέπει και τα δύο να τα κάνουμε με ευσέβεια, δηλαδή να διστάζουμε, γιατί είμαστε αδύναμοι, και να τρέχουμε με προθυμία, γιατί έχει δύναμη ο Θεός που μας καλεί.

2. Με έχρισε το μυστήριο της Ιεροσύνης, και δίστασα για λίγο μπροστά στο μυστήριο αυτό, για να εξετάσω τον εαυτό μου. Με το μυστήριο της αναστάσεως του Χριστού παρουσιάζομαι πάλι, χρησιμοποιώντας ως καλό βοηθό για τη δειλία και την αδυναμία μου τη γιορτή, ώστε ο Χριστός, που σήμερα αναστήθηκε από τους νεκρούς, να ανακαινίσει και εμένα με το Πνεύμα, και αφού με ντύσει με τον νέο άνθρωπο, να με παραδώσει στην καινούργια κτίση, σ’ εκείνους που έχουν γεννηθεί από τον Θεό, ως καλό δημιουργό και διδάσκαλο, που με προθυμία πεθαίνει και ανασταίνεται μαζί με τον Χριστό.

3. Χθες σφαζόταν ο αμνός, και χρίονταν οι παραστάτες των θυρών και η Αίγυπτος θρήνησε τα πρωτότοκα παιδιά της, κι από κοντά μας πέρασε ο εξολοθρευτής χωρίς να μας πειράξει, επειδή η σφραγίδα του αίματος ήταν φοβερή και σεβαστή, και το αίμα αυτό ήταν σαν τείχος που μας κάλυπτε. Σήμερα φύγαμε ολότελα από την Αίγυπτο, κι από την εξουσία του πικρού Φαραώ, κι από τους σκληρούς επιστάτες, και από τον πηλό και την κατασκευή πλίνθων (Εξ. α΄ 14), και κανένας δεν θα μας εμποδίσει να γιορτάσουμε στον Κύριο και Θεό μας γιορτή για την έξοδο, και να γιορτάσουμε «όχι με την παλιά ζύμη της κακίας και της πονηρίας, αλλά με τα άζυμα της ειλικρίνειας και της αλήθειας» (Α΄ Κορ. ε΄ 8), χωρίς να φέρουμε μαζί μας ούτε ίχνος από το άθεο Αιγυπτιακό προζύμι.

4. Χθες σταυρωνόμουν μαζί με τον Χριστό, σήμερα δοξάζομαι μαζί Του. Χθες νεκρωνόμουν μαζί Του, σήμερα ζωοποιούμαι μαζί Του. Χθες θαπτόμουν μαζί Του, σήμερα ανασταίνομαι μαζί Του. Όμως ας καρποφορήσουμε στον Χριστό που για χάρη μας έπαθε και αναστήθηκε! Ίσως να νομίσετε πως λέω για χρυσάφι ή ασήμι ή υφάσματα, ή για διαφανείς και πολύτιμους λίθους, δηλαδή τη ρευστή ύλη της γης, που μένει κάτω, της οποίας πάντοτε το περισσότερο μέρος κατέχουν οι κακοί, και όσοι είναι δούλοι των γηΐνων πραγμάτων και του κοσμοκράτορα διαβόλου. Ας προσφέρουμε ως καρπούς τους ίδιους τους εαυτούς μας, που είναι το πολυτιμότερο και το αγαπητότατο κτήμα του Θεού. Ας αποδώσουμε στην εικόνα, που είναι ο Χριστός, το «κατ’ εικόνα» (Γεν. α΄ 26), ας κατανοήσουμε το αξίωμά μας, ας τιμήσουμε το πρωτότυπο της εικόνας μας, δηλαδή τον Χριστό, ας γνωρίσουμε τη δύναμη του μυστηρίου, και για χάρη τίνος πέθανε ο Χριστός.

5. Ας γίνουμε όπως ο Χριστός, γιατί και ο Χριστός έγινε όπως εμείς οι άνθρωποι. Ας γίνουμε θεοί γι’ Αυτόν, επειδή και Εκείνος έγινε άνθρωπος για χάρη μας. Έλαβε το χειρότερο για να μας δώσει το καλύτερο. Έγινε φτωχός, για να πλουτίσουμε εμείς με τη φτώχεια Του (Βλ. Β΄ Κορ. η΄ 9). Έλαβε μορφή δούλου (Φιλιπ. β΄ 7), για να απολαύσουμε εμείς την ελευθερία. Κατέβηκε για να υψωθούμε. Υπέμεινε πειρασμούς, για να νικήσουμε τους πειρασμούς. Υπέμεινε την ατίμωση, για να μας δοξάσει. Πέθανε, για να μας σώσει. Ανέβηκε, για να μας ανεβάσει προς τον εαυτό Του, εμάς που βρισκόμασταν κάτω στην πτώση της αμαρτίας. Ας δώσει ο καθένας τα πάντα. Ας δώσει ως καρπό τα πάντα στον Χριστό που έδωσε τον εαυτό Του λύτρο και αντάλλαγμα για χάρη μας (Ματθ. κ΄ 28)! Και δεν μπορεί κανείς να προσφέρει τίποτε καλύτερο από το εαυτό του, αφού θα έχει εννοήσει το μυστήριο και θα έχει γίνει όλα όσα έγινε Εκείνος για χάρη μας.

6. Σ’ εσάς, βέβαια, όπως βλέπετε μπροστά σας, ο Πατέρας μου προσφέρει εμένα ως ποιμένα. Διότι αυτό ελπίζει και εύχεται και ζητά από εσάς, ο καλός ποιμένας, που προσφέρει την ψυχή του για τα πρόβατα. Και σας δίνει τον εαυτό του όχι μια φορά μόνος Του αλλά δύο φορές, μαζί μ’ εμένα. Εμένα που είμαι η ράβδος που στηρίζει τα γηρατειά Του, την κάνει ράβδο του πνεύματος, και προσθέτει στον άψυχο ναό που βρισκόμαστε, εμένα τον έμψυχο, στον δε πανέμορφο και ουράνιο ναό προσθέτει τον οποιονδήποτε από εσάς, ο οποίος όσο μικρός και να ’ναι, είναι γι’ αυτόν το πολυτιμότατο πράγμα, που έγινε έτσι με πολύν ιδρώτα και κόπους, και μπορούμε να πούμε ότι αξίζει αυτούς τους κόπους. Και τι μεγάλη που είναι η μεγαλοψυχία Του, ή για να πω πιο σωστά η αγάπη Του προς τα πνευματικά Του τέκνα, που σας προσφέρει όλα τα δικά Του, τα γηρατειά, τη νεότητα, τον αρχιερέα, τον κληροδότη, τον κληρονόμο, τα λόγια που ποθούσατε. Κι από τα λόγια, όχι τα τυχαία, που πετούν στον αέρα και σταματούν στα αυτιά, αλλά εκείνα που γράφει το Πνεύμα και τα τυπώνει σε λίθινες, θέλω να πω σε σαρκικές πλάκες, και τα οποία λόγια δεν χαράζονται στην επιφάνεια ούτε σβήνονται εύκολα, αλλά χαράσσονται βαθιά με τη χάρη και όχι με μελάνι.

7. Όλα αυτά, λοιπόν, σας τα προσφέρει ο πατέρας μου, αυτός ο σεμνός Αβραάμ, ο Πατριάρχης, ο τίμιος και σεβάσμιος, που περιέχει όλα τα καλά, το υπόδειγμα της αρετής, η εκπλήρωση της ιεροσύνης, αυτός που προσφέρει σήμερα ως εθελοντική θυσία στον Κύριο εμένα τον μονογενή γιο του, που με απέκτησε μετά από υπόσχεση του Θεού. Και εσείς προσφέρετε στον Θεό και σ’ εμάς το ότι ποιμαίνεσθε καλώς, με το να κατασκηνώσετε σε δροσερό τόπο, και με το να πίνετε νερό που σας αναπαύει, να γνωρίζετε καλά τον ποιμένα και να γνωρίζεσθε από αυτόν, και να τον ακολουθείτε με τη θέλησή σας ελεύθερα και να μπαίνετε από τη θύρα όταν σας καλεί ως ποιμένας. Να μην ακολουθείτε ξένους ποιμένες που μπήκαν στην αυλή από τον φράχτη πηδώντας τον, όπως οι ληστές και οι ύπουλοι, ούτε να ακούτε ξένη φωνή που σας κλέβει τον νου και σας απομακρύνει από την αλήθεια στα βουνά (Προβλ. Ιεζ. λδ΄ 6) και στις ερημιές και στα βάραθρα και σε τόπους που δεν επισκέπτεται ο Κύριος, και σας απομακρύνει από την αληθινή πίστη προς τον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, που είναι μια δύναμη και μια θεότητα (φωνή που πάντοτε άκουγαν και ακούνε τα πρόβατά μου), και με ψεύτικα και διεφθαρμένα λόγια κλέβει και απομακρύνει από τον αληθινό και πρώτο Ποιμένα, τον Χριστό. Μακάρι όλοι εμείς, και οι ποιμένες και το ποίμνιο, να βόσκουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους μακρυά από αυτούς τους ψεύτικους λόγους σαν να ήταν δηλητηριώδες και θανατηφόρο φυτό, ώστε να είμαστε όλοι ενωμένοι με τον Χριστό (Ιωάν. ιζ΄ 21), στον Οποίον ανήκει η δόξα και η δύναμη στους ατέλειωτους αιώνες, και τώρα και στην μετά θάνατον ανάπαυση. Αμήν.

Θεοφάνης ο Κεραμεύς, κ.α., Από την ανάσταση του Λαζάρου στην ανάσταση του Χριστού: Δέκα πατερικές ομιλίες, μετάφραση Γεωργίου Β. Μαυρομάτη, 1η έκδ., Αθήνα, Αρμός, 2001.